به تو می اندیشم و زمان در تو می میرد
رویا جان می گیرد و شرم آغاز می گردد
چشمانت در رویا هم مرا مغلوب می کند
و مرا یارای رقابت نیست..
.
.
.
.
به تو می اندیشم و می دانم بزرگترین خودکامه تاریخی.
هر لحظه به فتانی, مرا جان فسرده ای.
با تو چه توان گفت که هرچه سخن ساختن، ... دیدن ادامه ›› ناکام تر.
آورده اند که عشق در سخن نهفته ماند
به تو می اندیشم و می دانم زبان عشق نمی دانی
به تو فکر می کنم و می دانم جز اندیشه بر تو گزیرم نیست
لاجرم به تو می اندیشم و آرام می میرم

گرایشم به یک زن مرا درگیر انزوا کرده بود . سال ها از من بزرگتر بود . کمتر می دیدمش . بر خلاف تصورم شوق دختران جوان را .. نداشت. گاهی برایش نامه ای می نوشتم و او به ندرت پاسخ می داد . دوستش داشتم بی آنکه بدانم چرا ؟
می دانستم جز من با مرد های دیگر مراوداتی دارد اما برایم فرقی نداشت . من او را دست داشتم و او خوب می دانست چطور مرا وادار به عشق کند .
رمز امتداد دلبستگی همین بود. عشق از یک مسیر یک طرف می گذرد.
راستش را بخواهی عشق چیزی جز تصور نیست . تصور چیزی که وجود ندارد . برای عاشق بودن نه باید همه چیز را دید نه همه چیز را دانست . برای عاشق بودن تنها باید عاشق شد.

از: خود نوشته

یکی از فیلم های خوبی که دیدم .اگه آخر فیلم همون جوری که دوست داشتم تموم می شد از بهترین فیلم هایی که دیدم میشد . باید گفت که فرهادی سینمای خودشو داره . چیزی که فقط درباره ی معدودی از سینما گرا می شه گفت . تو ایران شاید فقط کیارستمی بود تا قبل از فرهادی . . فرهادی وام دار کسی نیست .سینماش هویت داره . مخصوص به خودشه .
اگه آخر فیلم اسمشو نبینی بازم می فهمی که کاره فرهادیه و این خوبه .
فیلم به شدت درگیر کنندس و پر از تنش . تنشی که حتی می تونه تا چند ساعت و چند روز بعد از تماشا همراهت باشه . . باز هم تاکید فرهادی بر اضطراب . اضطراب انسان بودن و ماندن که به تصویر کشیدنش بی نهایت دشواره .

من قبلا ویتسک رو خوندم و انتظار داشتم یه تئاتر ببینم که از دیدنش به اندازه ی خوندنش لذت ببرم .باید بگم این کار خیلی خوب بود و از دید من یه نمایش بین المللی بود . اما نمی دونم چرا نمی تونم با مدرن سازی آثار کلاسیک کنار بیام . دراماتورژی این روزا شده اضافه کردن یه سری نشانه ها که درکش فقط با پیش زمینه ی ذهنی شبیه خالقش ممکن میشه. البته این نمایش زیاده روی نداشت مثل کاری که آقای چرمشیر می کنن. بازی ها واقعا محشر به خصوص خانم پناهی ها .
در آخر فکر می کنم این روزا تئاتر به یه دگما 95 از نوع تئاتریش نیاز داره :))

سنگ بر آبگینه می زنند .
ماهی سرخ از درد درون
بی درنگ گرد مسیری دوران
گرد یک چرخه ی بی حاصل بودن دور می شود ..دور .
و به سنگی دیگر ..ماهی از راه ننشستست هنوز .
دور می رود .. دور
به خیالش اینجا امن تر از لحظه ی پیش , دل به فردا دارد .

دور رفتم از شهر و دیار.. از هراس سنگی
اما ..دل به آبگینه ی کوچک دادم .

گروهی گفتند خدایی نیست .. و انسان ها کشتند
و خدایی نبود
گروهی گفتند خدایی هست ..و انسان ها کشتند
و خدایی نبود
گروهی مجاب شدند بر کشتن برای خدا
گروهی مجاب شدند بر مردن برای خدا
آنچه بود در قلب ها بود و مرگ هر قلب آغاز بی خدایی
آن ها خدا را می کشتند .

امشب وسوسه ی یک رویا ,قلب بی خواب مرا تا دم یک راه کشاند ..و همان اول آن راه غریب تنش جذبه ی جسمی در باد حس آغاز مرا باز نشاند . نشمه ای در همان پیچ نخست با ندایی مملو از حس غریب , روح و ایمان مرا جان بفشاند ..
دست بر صورت خود می گیرم و به یاد همه ی خاطره ها می افتم .. با خودم می خوانم من به این راه تعلق دارم ..
دیر روزیست که شبهایم را سر بر این راه , مکرر دارم .. و صدایی هر شب غم تنهایی این جاده را می شوید .. من به این راه تعلق دارم ..
روز ها می گذرد , کاسه ی عمر به دست در سراشیبی این راه به خود می گویم رو به پایان دارم ..
اما این راه .. تک تک , این پیچ و خمش عشق بیمار مرا خوب به خاطر دارد .
من به این راه تعلق دارم .

دیشب مسیح آمد .. با اسبی سپید .. با قبایی سبز .
دیشب مسیح آمد .. به شهری با مردمانی دردمند .
دیشب مسیح آمد .. با وعده هایی از تاریخ پر درد.
دیشب مسیح آمد .. چیزی نگفت , کاری نکرد .
دیشب مسیح آمد .. کورها کور ماندند و عدالت درپستوی خانه ی هر زورگویی پنهان شد.
دیشب او آمد رسالتش را تمام کرد و رفت.
او امید را تا اینجا زنده نگه داشت ودیگر امیدی نبود.

بر فراز مهتاب و از بالای ستارگان .. چیزی , کسی مرا می خواند..
می آید با نگاهی سرد و جسمی رها..
گیسوان سیاهش بر ظلمت شب چیره شد و ابر ها را به دو پاره کرد.. نسیمی نوازشگر وزید .
دامنش غرق از پولک ستارگان و پیراهنش جاده ای بر خود داشت که گویی مسیر رستگاریست .. و من بی تاب ..
سوار بر ارابه ای با دو اسب که هر یک پا بر آسمان می کوبید و در باد می لغزید .
گیسوان دخترک در باد و نگاهش سرد . چند سال بیشتر با هم فاصله نداریم .
نا گاه به غرش رعدی اسبان سر از راه گرفتند و به سمت ماه تاختند .
دخترک لبانش لرزید و دنباله ی از اشک بر هوا ماند .
دخترک عاشق بود و اسب ها تقدیر.. من به تقدیر پاک باخته ام .
بی هیچ فریادی ..من خاطره ی ماه را از یاد برده ام .. هر بار که به آسمان خیره می شوم دیگر شب نیست . خورشید چشمانم را کور می کند .

وسوسه ی انسان بودن برای اندیشه های مغز چوبی خیلی بزرگ بود...

خوب بود. متن خوب بود و صحنه ها تماشاگر رو درگیر می کنن. در کل فکر میکنم به دنبال یک مسئله بود .. انسان و اضطراب انسان بودن و ماندن :)

من این کار رو دوست داشتم .. با وجود این همه تکرار ملال آور نبود و با وجود تمام سادگی در تمامی عناصر و پرهیز از تکلف ,در آخر چنان ذهن منو درگیر کرد که تا به حال در هیچ اجرایی به این وضع دچار نشده بودم. کلا حرف هایی برای گفتن داشت. اما کاش نوشته ی آقای خوشباش رو قبل از تماشا میخوندم.به هر حال راضیم از کار. :)