ما برای زمین ساخته نشدیم خوب می دانم ...
.
.
من قعر زمینم
معراج تو کو؟
از عشق برایم گفتی
خندیدم
از درد برایت گفتم اشک های تو کو ؟
من تلخ کشیدم بر قاب , تصویر زمان
این ذهن من است , رویای تو کو ؟
گرچه از گناه لبریزم امروز
فردا که غبار است , تاریخ تو کو ؟
من به جهنم خودم می بالم
باغ مینوی بهشتت , ربع شداد تو کو ؟

بر پهنای زمین خدا سهم من چه بود
بر کرانه های این دنیای تاریک چه داشته ام .
از تمام خاک زمین کدام مال من است
از تمام دریا ها کدام به من رسید.
آن زمان که آمدم دستانم خالی تر از دستان باد بود
حال که پیمانه ی عمر از نیمه می گذرد
مرا دستی برای تصاحب و قلبی برای داشتن نیست.
سهم من چیست در این دنیای تاریک ...
سال ها باران را از پشت شیشه دیده ام
و به دنبال سهمی از باران دل باخته ام
اما دریغ از قطره ای..
دریغ از قطره ای.
.
.
شبی که مرگ فرود آید میتوانم گفت سهم من چه بود ؟؟

اما ای قلب منتظر
از مرگ به تساوی بر خواهم داشت ..
به تساوی.

زم ستان پیر-زنی زال گیسوی
می تاخت بر جاده ها
در جاده ای پیچان
مانده ام
با اسبی... دور از شهری
پس از تو
.
بخار از دمش مه را مضاعف کرد
جای خالی مهتاب را بیشتر کرد
اسب سیاه بود و برف سپید
دو تناقض شب را نفس گیر تر کرد
صدای سگان از هر ... دیدن ادامه ›› سو به گوش رسید
ترس را در وجودم پربار تر کرد
یادم افتاد در این آن به یاد خدا
ترس مرگ , خدای را نزدیک تر کرد
اسب صورتش را به سرم رساند
عجز یار شدن , شرمم مضاعف کرد
تا شهر فاصله ای نیست اینجا
وحشت از غربت شهر, پایم در آتش کرد
در همین راه می مانم با ترس سگان
اسب هم با ناله ای این را رعایت کرد
فردا وجودم طعمه ی سگان باشد
تن دهم ... ظرف تنم هجرت لبالب کرد .

تلخی..
تنهایی تلخت کرده بود
نگاهت را از کوچه دزدیدی
در کنج اتاقت بر چارپایه ای از درد نشستی و زیباترین شعر جهان راگفتی
به سپیدی دیوار چشم دوختی
وسیاه دیدی
به شیرینی رویا رفتی
و تلخ برگشتی
چشم هایم را دزدیدی
گوش هایم را ربودی
و قلبم را ندیدی
تلخی ..
سردی..
و من دوستت دارم .

چشم هایت ..
به سیاه چاله ای در میان بی کران کهکشان مانندست .
با جاذبه ای که مجال یک خواب در نیمه های شب را از دنیا ربوده است
جهان را بر چه شکایت است .
وقتی راز چشمهایت فاش شود هستی را دیگر مجال هست , نیست .
موهایت...
وقتی باد هر شب مسیرش را با راه شانه ات موافق می کند ..
.
.
از دل کدامین روبا می آیی ..
قدم که بر می داری روز ها جان می یابند
و به خواب که می روی زمان به فردا نمی رسد ..
.
و چه خام سرانه است بر تو ابراز عشق کردن
اینک سزاور تلخ ترین مجازات جهانم
و جهان با تمام شقاوتش روحم را از من گرفت .
.
و گزیری نیست بر این درد ها

در دوسوی آینه گرد پیری چهره ام را پوشاند ..
ملافه های بستر , مرگ در تنهایی را در قامت پوسیده شان مهیا کردند ..
همیشه از مرگ در غربت هراسیده ام
آنجا که در عمق شهر غرق می شوی و تنها وقتی جسم ورم کرده ات شناور بود ناجیان سر می رسند .
آنجا که مردان سیاه پوش پس از تو اتاق را تفتیش می کنند تا شاید ذره ای عشق بیابند
آنجا که مردان سپید پوش جسمت را می شکافند تا شاید ذره ای . فقط ذره ای عشق بیابند .
دریغ که عشق در هیچ اتاقی منتظر نمی ماند حتی اگر سالها به انتظار نشسته باشی اش
نمی ماند ..
عشق فریب بزرگیست .
.
.
.
درقاب تعلیق زمان تصویریست
رسم یک عشق به دیوار اتاق
بسترم باز مرا می خواند .