نمایش پرواز به تاریکی به عقیده من بیشترین جذابیتش را از مکان اجرا دارد چرا که درصد بالایی از تلاش عوامل برای فضاسازی و بردن تماشاگر به دل قصه را همین دیوارهای آجری قدیمی و بوی نم هموار کرده است. پرداختن به قصه مرگ شاعری مبارز در راه آزادی و خواندن اشعار میرزاده عشقی در خاکی که با گذشت سالیان دراز همچنان دغدغه عدالت خواهی دارد بی حاصل نبوده و به تماشا نشستنش خالی از لطف نیست. تکرار جمله (در این خاک هر آنکس که قصد آبادیش کند یا در آخر کشته می شود یا خود را می کشد ) ،در طول اجرا مرا یاد نمایش تکیه بر دیوار نمناک که چندی پیش در تالار مولوی اجرا شد انداخت که روایتگر زندگی حسن گلشن تحصیلکرده تئاتر در روسیه است که به قصد خدمت و روشنگری به وطن باز می گردد اما ویران و ناامید ترک دیار می کند. امید که در این ملک روزی به جای تکیه کردن بر دیوار های نمناک و پرواز به تاریکی و محبوس ماندن در میان دیوارهای آجری تنگ و استشمام هوایی که بوی نا و نم می دهد پنجره ای داشته باشیم گشوده بر آفتابی روشن که در طالع طلوع آن ذبح اندیشه های نو نباشد.