من برخلاف دوستان رفتم که این فیلم را ببینم چرا که اخراجیهای یک دارای یکی دو صحنه واقعا خوب و هنرمندانه و تاثیر گذار بود .
این فیلم هم در جاهای اندکی حال و هوای خوبی داشت و اگر بازی اکبر عبدی و شخصیت آن را از فیلم می گرفتی , فیلم دیگر یک بسته کامل خزعبلات می شد.
فیلم از لحاظ سینمایی هیچی نداشت. من خودم دوستدار فیلمهای دینی هستم ولی آقای ده نمکی فکر کرده که چون فیلم را با اذان شروع کرده و با اذان پایان داده فیلم دینی ساخته .
مزخرفترین صحنه های فیلم , صحنه های ابراز فضل روحانی با علم غیبش بود که این علم غیب را به رخ تماشاچی می کشید. مشخصا آقای ده نمکی به حال و هوای امثال روحانی فیلم (که به زیباترین شکل در سریال صاحبدلان تصویر شده بود) اصلا نزدیک نشده که به این شکل فیلم را جلو می برد.
مثلا سید خلیل صاحبدلان پس از گم شدن دینا می گوید که علم غیب من فقط به درد این می خورد که جلوی تلف شدن وقت جوانی رو بگیرم
من اصلا مخالف فیلمهایی که نقش اول آن در آخر کار متحول می شوند نیستم(مانند سه فیلم بسیار زیبای cast away , contact و The polar express) , ولی در این فیلم به بدترین حالت اینکار را انجام داد و با فروش بالای این فیلم من واقعا می ترسم این تصور در مردم ایجاد شود که حتما باید برادر رو به موتت نجات پیدا کند تا تو ایمان بیاوری.