هنرمند موفق معمولا بازتاب دهنده دغدغه های اجتماع خویش است. برخی از هنرمندانی که در عرصه موسیقی نوآور و تک ستاره بودند پس از مهاجرت کم سو شدند و در سینما هیچ یک از ساخته های خارج از ایران امیر نادری، به گرد پای "دونده" هم نرسید. اصغر فرهادی که با "درباره الی" سینمای دهه هشتاد ایران را به اوج رساند و با "جدایی" اش اسکار را به این سینما هدیه کرد، لوکیشن آخرین فیلمش را به فرانسه برده، فرانسه ای که خیلی هم با تهران "جدایی" تفاوت آشکاری ندارد. احمد-که شخصیت همنامش در فیلم درباره الی هم از خارج آمده بود- پس از 4 سال به فرانسه برگشته تا در عین یادآوری ریشه واقعیات بیرونی به همسر سابقش و اطرافیان او نقش مصلح اجتماعی را هم ایفا کند. البته مختصاتی که از مرد ایرانی صبور و تاثیرگذار در فیلم ارایه می شود از نقاط قوت آن است. کاهش محدودیت فیلمساز در به تصویر کشیدن روابط هم به نفع فیلم تمام شده است اما انگار آدمها و فضاها را کمتر می شناسد و نمی تواند شخصیتهای باورپذیر و ملموس فیلمهای قبلی را دوباره برای تماشاگر تداعی کند. اهمیت دادن به جزییات به عنوان ممد حیات سینمای فرهادی اینجا هم حضور دارد. مثلا روی کمدی در آشپزخانه برچسب نام دختر کوچک خانه هست، خانه ای که "گذشته" در گوشه گوشه اش ساکنین را احاطه کرده. دریغ اینجاست که اجتماع در فیلم غایب است و ایده مرکزی فیلم-که حالا برای تماشاگر پیگیر آثار سازنده اش مکرر شده- با چنان ریتم کندی گسترش پیدا می کند که سکوت ها و تردیدها، در غالب صحنه ها تا بی نهایت در فضای روایت غوطه ورند و این سکوت کمتر جایی مانند اولین ملاقات احمد و سمیر به یاد ماندنی می شود. برای پیشبرد داستان، شخصیتها یکی یکی زیر ذره بین قرار می گیرند و متهم می شوند، تا جایی که مانند فیلمهای قبلی فرهادی پی ببریم قضاوت اولیه ما- به عنوان ناظر بیرونی- و احمد- به عنوان شاهد نزدیک وقایع- در ابتدا اشتباه بوده و باید به اتفاقات از منظر دیگری هم نگاه کرد. شاید اگر فرهادی، که عیار کارگردانی اش اثبات شده است، برای فیلم بعدی اش- در هر کجای دنیا که ساخته میشود- مضمونی تازه بیابد و از حصار قضاوت و دروغ رهایی یابد، بار دیگر با ولع به تماشای فیلم تازه اش بنشینیم. بهرحال حتی خوشمزه ترین غذاها هم تکراری می شوند، هرچند هربار به یک رستوران جدید برویم