... فرض کن چشمت را که روی هم می گذاری ، جای انسان دیگری هستی ، مثلا جای خانمی که پشت تلفن تهیه غذای عارف نشسته است و تلفنش زنگ می خورد . پیرمردی با صدایی گرفته اما لبخندی که از روی طنین صدایش می توانی آن را تشخیص دهی ، می پرسد که برای پیرمرد تنهای همسایه هم سبزی پلو با ماهی دارید ؟ و شما می گویید که ندارید اما آدرس را یادداشت می کنید تا خودتان برای پیرمرد سبزی پلو با ماهی ببرید . پلک ها را یکبار دیگر باز می کنید و می بندید . کارگری هستید میان چند کارگر پیر و جوان و ایرانی و افغانی که زیر پل عابرپیاده نشسته اند و زیر حجم نگاه عابران و گرد و غبار و کنار تپه ای از خاک که خودشان از دل زمین بیرون آورده اند ، سفره ای پهن کرده اند و نان و هندوانه می خورند . صدای اذان را می شنوید و از صدای لهجه دار "قبول باشه " های آن ها می فهمید که یکی از روزهای ماه خداست . دوباره که پلک ها باز می شوند و آرام روی هم می آیند می شوید "علی" . همان دوستی که در اولین اردیبهشت زندگی اش همسرش را از دست داد حالا یا از روی اشتباه خودش و یا نیسان آبی رنگ پارک کرده کنار اتوبان و یا قسمت و حکمت و بدشانسی و ... چه فرقی می کند . پلک ها را می توان هزار بار روی هم گذاشت تا شد شاهین کوچک دست فروش در ایستگاه مترو که با پیراهن فوتبالی سر ذوق می آید و یا دختر فال فروشی که با بلیط تئاتری لبخند می زند و می شوید هزار آدم دیگر که همه همه آن ها شاید صد سال دیگر ، کمی بیشتر و یا کمتر ، دیگر نباشند . همه ما عوض می شویم . جای خودمان را می دهیم به دیگری ها . سال ها می آیند و می روند و ما هنوز هم فکر می کنیم که برای هستی ، آدم های مهمی هستیم . در کودکی هایمان دهه نود و سال نود و یک و دو و سه و ... اعداد عجیب و غریبی بودند ، و سالهایی دور. اما حالا خیلی زود رسیده ایم به همان سالهای دور . آرزو می کنم مسافران خوبی باشیم . آرزو می کنم روزی همین جا پست هایی بگذاریم و 1400 ، 1500 و ... را به هم تبریک بگوییم . سال نو مبارک .