خبرگزاری میراث فرهنگی- گروه میراث فرهنگی- «دو لیتر در دو لیتر صلح »، کاری از حمیدرضا آذرنگ در نهمین روز جشنواره تئاتر، خون تازه‌ای به رگ‌های خشک این جشنواره داد، با نگاهی نو به مصائبی که جنگ و صلح برای کسانی که موظف به جنگ و بعد صلح اجباری هستند، داشت.

این نمایش در دومین روز اجرا با استقبالی خوب مواجه شد، به طوریکه بسیاری از مخاطبان مجبور بودند که روی زمین نشسته و اجرا را دنبال کنند. برعکس نمایش‌ فرانسوی آسمان و باد که در تالار وحدت بسیار سرد برگزار شد و بسیاری از مخاطبان شاکی از اینکه چرا این نمایش باید اصلا اجرا می‌شد، تالار را ترک کردند.

نمایش «دو لیتر در دو لیتر صلح» با چهار بازیگر اصلی و دو گوینده دانای کل، تکه‌ای کوتاهی از زندگی چهار انسانی را نشان داد که دریایی آن‌ها را از هم جدا کرده و تبدیل به دو (زن و مرد) دشمن در برابر دو دشمن (زن و مرد) قرار گرفتند و اکنون باید انتقام کشته‌شده‌های خودشان در جنگ را از دشمن مقابل بگیرند، با این حال کسانی که در خط مقدم نیستند و برنامه ریز اصلی جنگ بودند اعلام می‌کنند که جنگ تمام شد و آن‌ها باید صلح می‌کردند و این برایشان دردناک بود به طوریکه در پنج دقیقه آخر مرتب زنده می شدند و دوباره خودشان ... دیدن ادامه ›› را می‌کشتند.

حمیدرضا آذرنگ، نویسنده و کارگردان «دو لیتر در دو لیتر صلح» در مورد نوع اجرای این نمایشنامه به CHN، گفت که من این مسئله را باور دارم که هر متنی اجرای خودش را پیشنهاد می‌دهد و این نوشته من هم این نوع اجرا را پیشنهاد می‌داد. نزدیک‌ترین حس من در این نمایشنامه به این اجرا بود.

او در مورد گوینده دانای کل در این نمایشنامه معتقد است که به تناسب اتفاقی که در این اثر می‌افتد و به تناسب این که این آدم‌ها که در جنگ ایزوله شده هستند و موظفند به جنگیدن و انتقام گرفتن صدای آن‌ها هم برای خودشان نیست. صدا از بازیگران گرفته شد تا کس دیگری به جای آن‌ها صحبت کند.

او در پاسخ به این سوال که نگاه شما به صلح خیلی تلخ بود، چرا ؟ توضیح داد: «صلح فرزند جنگ است و اگر جنگی نباشد، صلحی به وجود نمی‌آیند و به طور قطع جنگ ویرانی‌های خودش را دارد ولی گاهی آثار مخرب صلح بیش از جنگ می‌شود که اگر در صلح آسیب شناسی نشود، اثرات بسیار بدتری دارد. اگر صلح درمان نشود، آدم های به جا مانده، آدم‌های خشن، عصبی، بی انگیزه، مایوس و افسرده می شوند.»

به گفته او، وقتی گفته می‌شود، صلح چیزی خوبی است یک پله را نادیده می گیرد که صلح ما را ویران‌تر می‌کند. آدم‌هایی که بعد از جنگ درمان نمی‌شوند، هر روزشان مانند خودکشی است.

به این ترتیب جشنواره وارد روز دهم خود شد تا آثار دیگری از هنرمندان ایرانی و خارجی را به نمایش بگذارد و فصل جدیدی را در تئاتر ایران رقم بزند.


http://www.chn.ir/NSite/FullStory/News/?Id=96208&Serv=4&SGr=43