سیاها
نمایشی از داد زدن، فریاد زدن ، جیغ کشیدن بی مورد حتی در مواردی که خانم بازیگر این نمایش غش و ضعف های طنز گونه داشت با نعلین های که هر آن امکان سقوط را فراهم می کرد ... روایتی خیر خطی نامشخص بی فضا و مکان و زمان(البته ویدئوآرت زمان های و مکا نهای را تعریف می کرد البته از نوع مستقیم و برچسبی) ..... به گونه ای که نه ابتدا داشت نه انتها ... . این نقد نیست برداشت های یک ببینده معمولی از یک کار گروهی. کار گروهی ...فکر می کنم مشکل عمده کار زیاد گفتن های تهی ازاندیشه بود.
داد و قالی ز یاد برای هیچ.....