من این تئاترو 3 بار تو اجرای 91 دیدم.
و دیشب هم برای بار 4 ام .
بازی ها با حضور رامین سیاردشتی و الهام کردا خیلی روان تر و دلچسب تر بود.
همچنین طراحی صحنه و لباس و موسیقی 91 رو بیشتر دوس داشتم.
برای من که هر دو اجرا رو دیدم، بیشتر به نظر می رسید که این سایه ای از دولیتر در دو لیتر صلحیه که قبلن اجرا شده. (موسیقیش این حسو تشدید می کرد: خلاصه شدن اجرای بی نظیر گروه آقای سخاوتدوست به یه گیتارو کیبورد تو این اجرا)
البته برای کسی که اولین بار ببینه، همون اندازه عالی خاهد بود. در هر حال می گن هیچی عشق اول نمی شه!
اما بازم راضیم که آقای آذرنگ بلخره به دو سال انتظار من پایان داد!
خدا قوت به همه گروه!
« از دست ندید. »