نمایش رو دوس داشتم و بیشتر به خاطر نمایش نامه اش بود که دوس داشتم. متن خلاقانه ای بود و آدم رو به فکر فرو می برد. کلاً اینجور نمایش نامه های معناگرایانه خیلی به نظرم جذابه. موزیک متن هم قشنگ بود و معنا رو خوب منتقل می کرد. با آقای شکیبا موافقم که این نمایشنامه های معنا گرایانه با سلیقه ی همه جور در نمیاد. مکث ها و کند بودن روند داستان همه دلیل داره و گرنه نویسنده بلد بوده یه داستان با ضرباهنگ تند بنویسه. باور کنید مفاهیمی مثل سردی و بیروحی زندگی رو خیلی وقتا با جملات نمیشه بیان کرد بلکه فقط باید احساسش کرد. به خصوص اگر دوس داشته باشید عمیقاً چیزی رو درک کنید... در کل من خیلی دوس داشتم