نمایش موسیقی، نورپردازی و دکور بسیار زیبایی داشت و بازی علی نصیریان هم جذاب بود، همنیطور بازی فرزانه کابلی.
اما به نظرم فرزانه کابلی تناسبی با این نقش نداشت خصوصا از نظر سن و سال، تناقضات فراوان در متن نمایش وجود داشت مثل بیست تومان روزانه لب طاقچه و بدهی ده تومانی به آقا بالا، دوتا خونه و یه دفتر خونه داشتن موسی و درماندگی در معاش روزانه.
کلمات و دیالوگها اصلا مفهوم نبود با این که ردیف هشتم بودم خیلیهاش رو متوجه نشدم که فکر میکنم هم به خاطر ادای ناقص کلمات بود و هم مشکل سالن.
خیلی از جاهای نمایش مبهم بود مثل مالکیت حسین بر خانه و صحنه آخر و ...
و از همه مهمتر از سالن که میومدی بیرون با خودت میگفتی "که چی؟" "مقصودش چی بود؟"
در مجموع قابل قیاس با کارهای دیگه مرزبان نظیر پلکان نبود