بالاخره پنجشنبه ساعت 20:30 موفق شدم به دیدن این کار برم.
گفتنی ها رو همه دوستان گفتند و من هر چی بخوام بگم تکرار مکررات میشه. اما از این برداشت جدید از نمایشنامه هملت خیلی خوشم اومد.
یادمه یه جایی نقل قول یه مترجم بزرگ ( که شوربختانه اسمش خاطرم نیست) خوندم که گفته بود آثار کلاسیک ادبیات باید با گذشت هر نسل مجددا ترجمه بشه تا به روح و فضا و لغات اون نسل نزدیکتر بشه و امکان ارتباط بیشتر با مخاطب رو داشته باشه. به نظر من این امر در مورد اجرای نمایشنامه های جاودان هم صدق میکنه. این هملت با این نسل ارتباط بهتری بر قرار میکنه تا یه اجرا و خوانش وفادار به متن اصلی(البته که این یک نظر کاملا شخصیه)
جناب دادگر و تمام تیم اجرائی به خصوص بازیگران و صحنه یاران از اینکه دو ساعت من رو به رویایی که بعضی جاها کابوس گونه بود فرو بردید از شما ممنونم.
بعدا نوشت:
1- تشکر از دوستان عزیزی که دیدن این نمایش رو توصیه کرده بودند.
2- نمیدونم چرا بعضی دیالوگها و بعضی قسمتهای نمایش من رو شدیدا یاد نمایشنامه سلطان مار بهرام بیضائی می انداخت