بدون توقع به دیدن فیلم رفتم به همین خاطر نا امید نشدم ... کاش یکی از آقای کیمیایی میخواست خودشون رو باز نشسته کنن... واقعا فیلم به یک کولاژ شبیه بود ، انگار خود ایشون هم حوصله نداشته و سعی کرده فیلم زودتر تمام بشه ... میشه گفت تمام داستان های فیلم نیمه کاره رها شد ... کیمیایی بزرگ به بازی های بی نظیر گرفتن از حتی نا بازیگر هاش معروف هست ولی مثل اینکه این فیلم جز استثناهاست : بازی بزن بهادر ها کاملا و تصنعی و خشک بود انگار دارن خطابه می خونن یا یه ترا‍دی یونان باستان رو بازی میکنن ... بازی آقای فروتن کاملا تخت و کلیشه ای بود و تنها نقطه قوت این قسمت بازی های عالی آقای پولاد کیمیایی و خانوم افشار بود که کمبود هارو جبران میکرد . آقای کیمیایی واقعا در زمینه دیالوگ نویسی شهری یا هر چیزی که اسمش رو بگذاریم استاد هستن که در فیلم هم این مسئله رو کاملا به رخ کشیدن ... از چندتا نمای ناب فیلم هم نباید گذشت مثل لاله زار توی شب بارونی ...
ترفند استفاده از شیشه مات در صحنه مربوط به زد و خورد هم ایده نویی بود حیف که با اجرای سر دستی خراب شد.
همیشه می دونستم آقای کیمیایی عاشق فیلم و سینما و موتور و قهرمان تنهاست ولی برام جالب بود که ایشون در این فیلم با بردن موتور سنگین پای پرده سینما اونم در حال پخش فیلم وقتی یکی از قهرمانای تقریبا تنها به تماشای یه فیلم که یکجورایی حدیث نفسشه نشته این حسو به حد اعلا میرسونه.