از نظر من فیلم خیلـــــــــــــــــــــــــــــــــی زیبایی بود و واقعا از دیدنش لذت بردم. در کمال سادگی همه ی حرفاش رو زد و در آخر هم فیلم رو تقدیم کرد به همه هنروران عزیزی که به کارشون علاقه مندند و عشق می ورزند ولی شرایط جوری نبوده که اونی که می خوان بشن ( که در این بین بی توجهیه ببیننده ها من جمله خود من هم بی تاثیر نیست ) .
فیلم حرف های زیادی برای گفتن داشت که خیلی ساده و بی ادعا همه ی حرفاش رو زد و در آخر به این مطلب رسید که هیچ جا بهتر از وطن نیست و وطن هرکس پناهگاه امنشه ولو اینکه " آدماش دو جور مختلف زندگی کنن , یکی برای خودشون و یکی برای دیگران " یا اینکه موقعیت شغلیه درجه یکی هم نداشته باشند یا کاملا متوسط باشند یا ...
تو اون لحظه هایی که عطاران دربه در دنبال دیدن ستاره هاش بود و ازشون امضا می گرفت و می خواست یه جوری ببیندشون منو به شدت یاد خودم می انداخت :))) و من همونجا به این نتیجه رسیدم که چه خوبه که هنرمندا مردمی باشن و هنرمند هرچه مردمی تر , دوست داشتنی تر ..

پ.ن. دیدن این فیلم برای افرادی که صرفا برای خندیدن و داشتن لحظات شاد اون رو انتخاب می کنند
به هیچ وجه توصیه نمی شه :)) با تشکر