سلام و عرض ادب حضور هنر دوستان گرامی و عزیز
سر آغاز سخن اینکه از همه عزیزان بهتر از جان که اظهار نظر میکنند و قصدشون راهنمایی حقیر و گام برداشتن در مسیر تعالی و رشد هست ، نهایت سپاس رو دارم.
اما در بعضی از نوشته ها بیشتر از اینکه دانش و کارشناسی دیده بشه ، و نقدی که خواننده رو آگاهتر و همچنین پیشرونده باشه و چراغ راه برای گروه و کارگردان ، ابراز نظرهایی دیده میشه که بر اساس سلیقه ی شخصی و بدون مبنای علمی هستند، متاسفانه!
بله ممکن که یک اثر مطابق سلیقه و میل یک نفر نباشه و هیچ اشکالی هم نداره، ولی دیگه نسبت دادن الفاظی مثل آماتور و ضعیف و... بدون اینکه ما دلیل علمی ذکر کنیم و کارشناسانه نقد کنیم ، به دور از شان یک هنر مند و اساسا هنر هست.
بسیار خب اگر شما از کاری خوشتون نیومد میتونید این موضوع رو با همین عنوان بنویسید : من خوشم نیومد.
ولی اگر پا فراتر ببرید انتظار میره نقد شما کارشناسی و علمی باشه.
نوای اسرار آمیز ، نوشته اشمیت ، یک نمایش نه کمدی ، نه موزیکال هست. اصلا قرار نیست که توی این نمایش مخاطب از شدت خنده و قهقهه دچار دل درد ... دیدن ادامه ›› بشه و بپره هوا ! من این رو خطاب به عزیزانی میگم که نقدهاشون حکایت از سلیقه پردازیه صرف و نه علمی داره و از نوشتشون بر میاد که علاقشون به اون فضا میل میکنه(که البته اون نوع نمایشها هم خوبه و سر جای خودش جذاب).
متن این نمایش نامه در بازار موجود هست.آشنایی با بیو گرافی و فضای فکری اشمیت هم در اینترنت میسر میشه .
برای دیدن این نمایش نیاز هست که مقداری با این دو مورد آشنا بود.چرا که این کار به شدت با ضمیر نا خودآگاه مخاطب درگیر میشه و اشمیت با خلق دیالوگ های مسحور کننده ، مخاطب رو با فضای بسیار حساس و همچنین جذاب و غیر قابل پیش بینی روبه رو میکنه.
و در اتخاذ شیوه اجرا هم همین نکته مد نظر قرار گرفته، یعنی دقیقا به تصویر کشیدن همین فضا. تا همراهی و زندگی 75 دقیقه ای تماشاچی در دنیای شگفت انگیزی که اشمیت خلق کرده به اوج و کمال برسه.
پرداخت شخصیت ها (که در یکی از آنها کمی رنگ و بوی بازی اکسپرسونیستی دیده می شود) ، صحنه تمام سفید و المان هایی که روایت گر ضمیر شخصیت اصلی داستان هست ، میزانسن های دقیق و محتاطانه که کاملا با روح شخصیت ها و فضای نمایشنامه اشمیت همخوانی داره و دیگر عناصر اجرایی ،
همه در خدمت خلق تصویری هستند که اشمیت با هنر تمام و پشتوانه فلسفه ، روانشناسی و درام آنرا در متن پیاده کرده است.
یک نمایش دیالوگ محور و کاملا نیاز مند تعمق و تمرکز روی سطر سطر دیالوگها، و به همین واسطه نیازمند نگاه صد در صد تحلیلی و دقیق به میزانسن ها ، صحنه و خلق فضا های گوناگونی که توسط بازیگران در پارت های متعدد زمانی به فراخور موقعیتی که نویسنده بر اساس مهندسی ذقیق و حرفه ای متن ایجاد کرده.
این نمایش از آن دسته از نمایشهایی ست که مخاطب تازه بعد از خروج از سالن و شاید ساعاتی بعد از تماشا ، متوجه درگیری ذهن خود با آن میشود. درگیری که به دلیل احساس همزاد پنداری با شخصیت ها ( به واسطه 1:دیالوگها و 2 بازیها و 3 شیوه اجرا) به وجود می آید.
البته حرف من این نیست که این کار هیچ نقطه ی ضعفی نداره و خالی از ایراده!
اما منتظر نقد های کار شناسی شده ، علمی و پیشبرنده هستم.
سپاس