یادداشت دکتر منیره السادات حسینی، روانشناس بالینی، برای نمایش «مردی که»

هوالرزاق
پیوند میان هنر و روان شناسى، جدانشدنى و انکارناپذیر است؛ خصوصا که در چند دهه‌ى اخیر شاهد کاربردهاى درمانى به سزایى از طریق هنر، براى افراد داراى اختلالات روانى هستیم.
علاوه بر مباحث درمانى، شاخه هاى مختلف هنر از جمله تئاتر، نقاشى و موسیقى در بهبود عملکردهاى فردى و پالایش روانى افراد نیز موثر بوده است.
بنابراین نمایش نامه هایى که به مباحث روان شناسى مى پردازد، در زمینه‌ى آموزش دانشجویان و درک بهترِ برخى اختلالات براى خانواده هایى که با این افراد مواجهند نیز مورد توجه قرار دارد.
از این رو اجراى نمایشنامه‌ى فاخرِ "مردى که ... "، برگرفته از کتاب " مردى که زنش را با کلاه اشتباه گرفت" در زمینه‌ی سایکودراما میتواند گامى به جلو محسوب شود و زمینه‌ى همکارى بیشتر روان شناسان و هنرمندان را فراهم آورد.
مسلما بر ما پوشیده نیست که اجراى ملموس یک اختلال براى افرادى که در محیط کلینیک یا بیمارستانى حضور نداشته اند، بسیار سخت و مستلزم آگاهى و مطالعه‌ى بسیار است؛
با این حال گروه "جنون" در اجراى این نمایش نامه بسیار ماهرانه عمل کردند و با ظرافت هر چه تمام تر، ابعاد زندگى افرادى که با اختلالات عصب شناختى رو به رو هستند را منعکس کردند؛
تا حدى که اگر هیچ اطلاعاتى هم در باب این اختلالات نداشته باشید، مى توانید به راحتى با تماشاى این نمایش گوشه اى از رنج این افراد را درک کرده و با دنیاى آنها ارتباط بهترى برقرار کنید.
با توجه به ارزشمندى این نمایشنامه و اجراى فوق العاده اى که من شاهد آن بودم، صمیمانه به همه ى دوستان و روان شناسان عزیز پیشنهاد میکنم لذت تماشاى این نمایش را از دست ندهید.
در نهایت از جناب مولایى عزیز و گروه هنرمندشان کمال تشکر را دارم و امیدوارم هر روز شاهد اجراى تئاترهایى با موضوعات مشابه از این گروه باشیم.
تنها پیشنهاد بنده برای دوستان هنرمندم در خصوص اجراى چنین نمایشنامه هایى این است که از افراد متخصص در زمینه ى روان شناسی نیز به عنوان کارشناس در جهت افزایش کیفیتِ اجرا بهره ببرید؛ هرچند که اجراى حال حاضر نیز بسیار متناسب و ستودنى ست.

با آرزوى موفقیت روزافزون