یادداشت پیام عزیزی برای نمایش بیچاره مکبث

یادداشت پیام عزیزی

در بی چاره مکبث تلاش می کنم از راه نشانه های بصری قصه گوئی کنم. در این نمایش در تداوم نمایش گذشته این گروه، نمایش "وضعیت" در تلاش هستم از کلام دوری کنم. تئاترها بیش از اندازه کلام محور شده است و از تئاتر دنیا که اکنون هر چه بیشتر به سمت تصویر حرکت می کند فاصله دارد. این کلام محوری تا جایی رسیده است که بازیگر در روی صحنه تنها به یک دهان خلاصه می شود تا قصه را روایت کند.

نه اینکه نقدی ماهوی بر جریان کلام محور باشد، بلکه نیاز امروز تئاتر ما تصویر است. نشانه های تصویری در تمام ارکان زندگی ما حضوری اساسی و قطعی پیدا کرده اند. همچون نشانه های تصویری در گوشی های همراه، در رایانه های و در انواع ابزار تکنولوژیک و حتی مارک های تبلیغاتی و این همه در جهت سرعت انتقال و سرت دریافت است.

تئاتر ما نیز نیازمند نگاهی دیگر است تا از طریق نشانه های بصری قصه و مفاهیم خود را انتقال دهد.

هر چند رمزگشایی از نشانه های تصویری سخت تر است و نیاز به تربیت شدن مخاطب دارد. اما این راهی است که مخاطب ما باید پشت سر بگذارد و برای رمزگشایی از نشانه های بصری خبره تر شود.

تلاش در بی چاره مکبث بر این است که نشان ها و تصاویر، قصه را موجه تر کند تا هم سرعت انتقال قصه بیشتر شود هم داستان به شکلی بصری روایت شود. تلاش بر این است تا از اشیاء آشنایی زدایی شود و نشانه ای نو پدیدار گردد تا مفهوم با رویکردی دگرگون انتقال داده شود.