یادداشت ساقی سلیمانی، روزنامه آفتاب یزد، برای نمایش «لاموزیکا سوم»

«لاموزیکا سوم» نمایشی به کارگردانی «جلال تهرانی» است که در بلک باکس «مکتب تهران» در حال  اجراست.
چیزى که در ابتدا به چشم می‎خورد طراحى صحنه‎اى به ظاهر ســاده و دو بازیگر، یک مرد و یک زن اســت، اما در همان شروع گفتن مونولوگهاى شــخصى و همان دقایق اول با طراحى نور مواجه می‎شویم و سایه‎ها که در تمام کارهاى جلال تهرانى مشهود است. کسانى که با آثار او برخورد داشته‎اند به راحتى در می‎یابند که طراحى صحنه و نور به شــدت براى جلال تهرانى مهم است. وقتى این طراحى نور بیشــتر خودنمایى می‎کند که بازیگران در مسیر درست این طراحى در صحنه حرکت و جایگزین شوند، میزانسن یا همان قابى که به چشم مخاطب دیده می‎شود براى جلال تهرانى اهمیت ویژه‎اى دارد و او نمایش خود را از زاویه نگاه مخاطب کارگردانى می‎کند.
اصرارى براى استفاده از بازیگران مشهور در نمایش‎هاى خود ندارد و همینطور اصرارى به کار صرفا با نابازیگر هم ندارد، هر کدام از این‎ها در نمایش‎هاى جلال تهرانى قرار بگیرند عضوى از اعضاى بدنه یک نمایش می‎شوند. اگر مخاطب آثار وى باشید بی‎شک به این نتیجه می‎رسید که هیچ‎گاه تکرار در کار او دیده نمی‎شود، تمام کارهاى او شخصیت مستقلى از دیگر آثارش دارند. اکثر کارهاى او کارهــاى خلوت و متکى به متن و طراحى نور و صحنه و صدا هستند.
در «لاموزیکا» ‌متنى که توسط وى بازنویسى شد مرز نزدیکى بین جدایى و مرگ، خود را به رخ می‎کشد و واکاوى یک جدایى توســط دیالوگهــاى زن و مرد، ســفرى درونى را براى مخاطــب رقم می‎زند. در ایــن نمایش به ظاهر، نســبت به برخى از نمایش‎هاى تهرانى طراحى صحنه‎اى ســاده متشــکل از دو نیمکت کوچک و یک صندلى که با آن مواجه می‎شویم، اما در طول اجرا با جابجایى کوچکترین اجزا صحنه فرمی تازه در بیان را کشف می‎کنیم.
نوع بیان بازیگران در این نمایش شباهت به دنیایى کابوس‎وار و یا پس از مرگ دارد که با حرکت‎هــاى آرام هماهنگى خوبى را ایجاد می‎کند. درباره جلال تهرانى و انتخاب‎هــاى او تا به امــروز می‎توان به اصل جالبى رسید.
اینکه جلال تهرانى دغدغه نسل پس از خود را دارد و با امکانات و با قلمش براى دغدغه‎هاى نسل پس از خود تلاش می‎کند که ستودنى اســت. کارهاى او صرفا حدیث نفس نیست بلکه بازخوردى از درونیات یک نویسنده و کارگردان است که تعهدى در خود نسبت به آیندگان احساس می‎کند. از شعار می‎پرهیزد و داستان‎گوى بسیار خوبى است، مثلا در «فصل شکار بادبادکها» به خوبى می‎توان مصداق این موارد را دید.
جــلال تهرانى در ایجاد گره‎هاى زمانى در اثرش به خوبى موفق شــده است و این را چه در «لاموزیکا سوم» و چه در باقی آثارش می‎توان مشاهده کرد. در عین حال که داستان‎گوى خوبى است فرم بیانى خود را هم شناخته و در فرم هم موفق عمل کرده است. بازى با فرم و انتخاب نوع روایت در کارهاى جلال تهرانى باعث می‎شود درک زمان و کوتاهى بلندى آن در حین اجرا از دســت مخاطب خارج شود و به قول کیارستمی فقید: مخاطب را دستگیر و شــکنجه نمی‎کند. اگر در تئاتر مسخ کارهاى عجیب و غریب و شــلوغ کارى و تماشاى هوار کردن بازیگران هســتید به تماشاى کارهاى جلال تهرانى نروید چون ابدا براى خوش آمدن مخاطب تن به این شامورتى بازى‎ها نمی‎دهد، اما اگر از این فضاهاى مرســوم شــده در تئاتر خســته شــده‎اید جلال تهرانى این روزها در«مکتب تهران» «لاموزیکا سوم» را بر صحنه دارد؛ این نمایش را به شما پیشنهاد می‎کنم.