نقطه ای که فلسفه و روانشناسی و هنر با یکدیگر ملاقات می‌کنند.
من زیاد اهل تئاتر نیستم اما از آن جایی که تئاتر بر اساس کتابی بود که توسط روانپزشکی نوشته شده بود تصمیم گرفتم که این نمایش را تماشا کنم.
درابتدا چندان تمایلی نداشتم اما بعداًپس از اجرای نمایش به وجدآمدم، نمایش بسیار زیبا درست وعالی بودوبا تمام بنیان‌های فکری من و همینطور بنیان‌های علمی روانشناسی و روانپزشکی و بنیان های فلسفه اگزیستانسیالیسم وپدیدارشناسی همخوانی داشت
گاهی دراطراف خودافرادی را می بینیم که ممکن است که به آنها برچسب مجنون یا دیوانه بزنیم
بعنوان روانشناس درمراکز نگهداری بیماران روانی بابیماران بسیار زیادی مواجه می‌شویم که دچارانواع واقسام اختلالات روانپزشکی هستند
ممکن است که شماهم گاهی در اطراف خود افرادی رادیده باشیدکه به نظر افرادی هستندکه دچار اختلالات روانپزشکی هستندوبراحتی از کنار آنها عبورکنید و یابا خودتان بگویید
چقدرعجیب،مجنون ویا نهایتا طفلکی
مثلاًمردی رابینید که زنش راباکلاه اشتباه می گیردویاشخصی که که چند ثانیه بعد مطلبی که شماگفته ایدراکاملاً فراموش می کند و حرف هایش در هرمرتبه باحرف های قبلی کاملاً در تناقض است
افرادی که درک درستی از "واقعیتی که ما میبینیم" ندارندوواقعیت را بگونه ای دیگرمی بینند،صداها،رنگها،نورها،اشیا در ذهن آنها به گونه‌ای دیگر پدیدار می شود
همانطور که کانت می‌گویدواقعیت یک چیز است وذهن ما به عنوان شناسنده باواقعیت ترکیب می شودوآن واقعیت وآن شی در ذهن ما به گونه ای کاملاشخصی پدیدار می‌شودو اگر مغز مابه گونه ای دیگر بودهمان شی و همان واقعیت را به گونه‌ای دیگرادراک می‌کردیم
نمایش، روایتگربیمارانی ست که دربخش‌هایی ازسلول‌های مغز آنها تغییراتی فیزیکی به وجود آمده است مثلاً یک بیمار آگنوزیای دیداری دارد بیماردیگر اختلال تورت دارد
بیماردیگر طیفی از اختلال هویت تجزیه دارد
بیماردیگر به دلیل اسیبی درمغزباید اندامش را ببیندتابشناسدومغزش بدنش راحس نمیکند،
بیماردیگراختلال گسستگی دارد
در این نمایش به شکل بسیار زیبایی تماشاگروارد دنیای پدیدارشناسی تک تک بیماران می شود بیماران جهان را چگونه میبینند؟
رنگ ها،اشیا،نورها،صداها را چگونه میبینند؟؟
در این نمایش بی نظیرشماوارد ذهن هر کدام از بیماران می شویدو ازدریچه او به جهان نگاه می کنید
روانپزشک درابتدا سعی می کند که بیماران را با واقعیتی که خود ادراک می کندآشنا کنداو بسیار خوشحال است که درجاهایی اشتراکاتی پیدا می‌کندو امیدوارمی‌شود اما دوباره شکست می‌خورد
به مرورتصومی‌کندکه اگراقدامات دیگری انجام بدهد می‌تواندتغییراتی در آنهابوجودبیاوردبعنوان مثال اگر که آنها را به سینما ببرد،احتمالا تحولی در آنهارخ خواهدداد،دررویای اووقتی که بیماران همه با هم به سینما می‌روندخوشحال خواهندشد تنقلات می خورند،نوشیدنی می خورند ومانند او نسبت به این واقعیات (واقعیت سینما)واکنشی خوشایندنشان می دهندانادراینجاهم ناامیدمیشود
به مروربه واقعیتی که خود،ادراک میکندشک می کندومتوجه می شود که واقعیت می تواندبرای هر کدام ازمامتفاوت باشدوهر یک از بیماران واقعیاتی دارندومانیز واقعیاتی داریم و در نهایت.....
نمایش به قدری زیبا اجرامی‌شود ونویسنده این رمان که روانپزشک است به قدری زیباروایت می کندکه گاهی مرز بین دنیای خود و دنیای" شخصی که ما به او بیمار می‌گوییم" را گم میکند
و در انتهای نمایش از زبان نویسنده می‌گوید واقعیت چیست؟آیاواقعیت آن چیزی است که ما می بینیم وادراک می کنیم یاآن چیزی که آنها می بینندوادراک می کنند؟؟
درست است که درمانگروروانپزشک باید آنقدر در همدلی مهارت داشته باشدکه بتواند دنیا را از دریچه جهان وادراک بیمار نگاه کندودر عین حال در دنیای اوغرق نشودوبداندکه بعنوان متخصص بایدلنگرگاهی در دنیای تخصص خودداشته باشد
اما نمایش مارابه اوج همدلی می بردجایی که دیگراین لنگرگاه هم نیست، تابه نحوی هنرمندانه به همه ما نشان داده شودکه همانگونه که ما ممکن است دراین فرآیند همدلی مرز بین واقعیات را گم کنیم ،شخصی که اورا بیمار می نامیم نیز به همین صورت( چون در دنیای خودش قرار دارد و جهان در ذهن او به این صورت پدیدارمی شود) مرزبین واقعیت خودوواقعیت شماراادراک نمی کند
این نمایش بی نظیرمی تواندهمدلی ما را از افرادی که آنها رابیمار می نامیم افزایش دهد می‌تواندسبب شودکه قضاوت ها و دسته بندی ها را کناربگذاریم.
می‌شودباعث شود که انگهاوبرچسب ها راکنار بگذاریم و بتوانیم بفهمیم که آنها مانندماانسان هستند که به گونه ای شخصی واختصاصی روایت دیگری از جهان دارندو این همان تلاشی است روانشناسان و فسفه اگزیستانسیالیسم درپی آن است.
خبر‌های همسو
