غرق در اوهام

این روزها علی حسین زاده به همراه امیر کامران دو دانشجو از دانشکده هنر و معماری، در اولین تجربه جدی کارگردانی خود، دست به اجرای نمایش «شکیل اونیل» در سالن کوچک مرکز تئاتر مولوی زده اند.
علی حسین زاده، دانشجوی کارشناسی بازیگری در دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد است. او پیش از این سابقه بازی در نمایشهای «بی پدر» و «این یک پیپ نیست» به کارگردانی محمد مساوات، «ننه دلاور» به کارگردانی مهدی شجاعی، «رابینسون کروزوئه» به کارگردانی میلاد نیک آبادی، «هارایگیری» به کارگردانی شهاب مهربان، «سیاه و غزال» به کارگردانی علیرضا مهران و ... را داشته است.
امیر کامران که با حسین زاده دست به تجربه‌ای مشترک زده‌اند، فارغ التحصیل کارشناسی بازیگری از دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد است. او نیز سابقه بازی در نمایش‌های «مرزداران» به کارگردانی وحید رهجو و حسین ملکی، «دَر» به کارگردانی شهاب مهربان، «هارایگیری» به کارگردانی شهاب مهربان و ... را در کارنامه خود دارد.
حسین زاده درباره نمایش «شکیل اونیل» گفت: «شکیل اونیل درباره فیلمنامه نویسی ست که از کودکی رویای شکیل اونیل، بسکتبالیست آمریکایی را در سر دارد، دچار اختلالات روانی است. او برای مدتی با دختری وارد رابطه می‌شود اما بعد از چند ماه، برای بازگشت به کانون گرم خانواده، همسر و دوقلوهایش، قصد اتمام رابطه‌اش با دوست دخترش را دارد.»
او همچنین اضافه کرد: «نمایش شکیل اونیل با نگاهی به نمایشنامه ریور ساید درایو، نوشته وودی آلن و ترجمه محمدرضا اوزار تولید شده. این نمایش در سال ٩٤ برای شرکت در جشنواره تجربه، نوشته شده و از همان وقت، تمرینات این نمایش شروع شده. یک سال بعد، نمایش با شرکت در جشنواره درون دانشگاهی در دانشگاه هنر و معماری، موفق به دریافت جایزه کارگردانی و بازیگری شده و در بخش نمایشنامه هم کاندید شد.»

بازیگر نمایش «بی پدر» درباره درونمایه نمایش «شکیل اونیل» گفت: «مرز بین خیال و واقعیت، جنون و هوشیاری، از اصلی ترین عناصر تشکیل دهنده نمایش شکیل اونیل هستند، به شکلی که سر در گمی شخصیت اصلی و باور اتفاقاتی که شکل بیرونی ندارد، در نهایت او رو به نابودی می‌کشاند. این به اعتقاد ما در دنیای واقعی ما به ازاهای فراوانی دارد و می‌توانیم کسانی را اطرافمان پیدا کنیم که در رویاها و اوهام خود غرق می‌شوند و در نهایت به پرتگاه افسردگی فرو می غلتند و سرخورده و گاه حتی نابود می‌شوند.»

این کارگردان و بازیگر جوان در پاسخ به این سوال که از نظر سبک اجرایی کار چه رویکردی دارد پاسخ داد: «سبک اجرایی کار به صورت تجربی و تلفیقی است. برای مثال جنس بازی‌ها در صحنه‌های مختلف کار تغییر می‌کند و از رئالیسم به بازی کارتونی و فانتزی و همچنین ناتورالیسم می‌رسد. همچنین شکست زمانی و مکانی در نمایش وجود دارد که با تغییر بازی‌ها، همچنین استفاده از نور و موسقی شکل می‌گیرد. علاوه بر این استفاده از دیزالوهای شلاقی در کار، ریتم و پویایی نمایش رو بالا برده است و برای ایجاد فضای خیال و واقعیت، در خدمت کار بوده است.»
او در پاسخ به این سوال که روند تمرینات این نمایش به چه صورت بوده گفت: «این نمایش برای رسیدن به اجراهای عموم، زمان طولانی‌ای رو پشت سر گذاشته و در دوره‌های مختلف، تمریناتی پیوسته و گاها با فاصله از هم رو طی کرده است. متن نمایش بازنویسی‌های بسیار زیادی را داشته و به نوعی با توجه به تمرینات و پژوهش در رابطه با بیماری چند شخصیتی، تغییراتی زیادی رو از ابتدای شروع تمرینات تا زمانی که کار آماده اجرا شده داشته است.»

حسین‌زاده از عدم حمایت عادلانه از آثار دانشجویی به شکل عام و همچنین نمایش «شکیل اونیل» به شکل خاص، گفت: «بعد از حدود سه سال دوندگی برای اجرا گرفتن، و صرف هزینه‌های فراوان، و فروش متاسفانه پایین نمایش به دلیل نداشتن هزینه کافی برای تبلیغات، و یا دیگر دلایل و... بله، حمایت هایی از کار ما و گروه ما از طرف اساتید و غیره بوده، البته فکر می‌کنم قسمتی از یک شعر در اینجا کارکرد خوبی داره و آن اینکه: "حال همه ما خوب است ولی تو باور نکن." به عنوان یک دانشگاهی، از دانشگاهیان تقاضا دارم که نمایش‌های دانشجویی، یعنی در اصل نمایش‌های خودمان را خودمان حمایت کنیم. اگر حمایت بچه‌های دانشگاه از کارهای دانشجویی نباشد، گروه‌ها قطعا بعد از اجرای عموم، حالا در هر سطح از کیفیت هم که باشند، دچار انرژی منفی و سر خوردگی خواهند شد.»