بهترین جا برای تماشای «توفان» نشستن روی زمین است.

مازیار سیدی، می‌گوید: مخاطبان در اجرای «توفان» در ردیف اول روی زمین می‌نشینند که این باعث ناراحتی بعضی از تماشاگران می‌شود و گاهی اعتراض می‌کنند که چرا باوجود خرید بلیت باید روی زمین بنشینند، اما مسئله روی زمین نشستن تماشاگران در این نمایش بخشی از طراحی اجرا است و اتفاقاً من علاقه‌مند بودم که همه تماشاگران برای دیدن «توفان» روی زمین بنشینند منتها مشکل دید برای مخاطبان ردیف‌های آخر به وجود می‌آمد.
مازیار سیدی، کارگردان نمایش «توفان» درباره استفاده از موسیقی به‌عنوان یکی از عناصر اصلی این نمایش به ایسکانیوز، گفت: موسیقی یکی از عناصر اصلی در نمایشنامه «توفان» نوشته ویلیام شکسپیر است. در اثر شکسپیر به موسیقی‌هایی اشاره‌شده است که از خواب بیدار می‌کنند و به خواب می‌برند.
او ادامه داد: اما درباره چگونگی تبدیل موسیقی‌های نمایشنامه «توفان» به قطعاتی که در اجرای ما وجود دارد باید به بحث دراماتورژی اشاره‌کنم، زیرا همان‌طور که بسیاری از المان‌های نمایشنامه اصلی را وارد دنیای مدرن کردیم در پی جنس موسیقی به‌خصوصی هم نسبت به طراحی، دراماتورژی و هدف کار بودیم و درنهایت با صحبت‌هایی که با پوریا پورامین، استاد راهنمای بخش موسیقی کار انجام دادم، تصمیم بر این شد تا موسیقی‌هایی را انتخاب کنیم که بسیار پاپ و نرمال باشند.
او افزود: درنهایت غیر از یک موزیک که در انتهای نمایش وجود دارد بقیه موسیقی‌ها آثار جدیدی هستند که برای بسیاری از افراد آشنا بوده و شنیده‌شده‌اند و این انتخاب به شیوه‌ای که من برای اجرا در نظر گرفته‌ام نزدیک بود.
سیدی درباره زبانی که در اجرای نمایش «توفان» به‌کار رفته است، گفت: اصولاً نمایشنامه‌های شکسپیر دارای سطوح زبانی متفاوتی هستند و اقشار مختلفی که در آثار شکسپیر وجود دارند به زبان‌های مختلف صحبت می‌کنند اما مسئله اینجا است که تفاوت زبانی موجود در آثار این نمایشنامه‌نویس در زمان ترجمه از بین می‌رود.
کارگردان نمایش «توفان» توضیح داد: در نمایشنامه «توفان» زبانی که گروه دربار با آن صحبت می‌کنند متفاوت از زبانی است که دسته پریان با آن گفت‌وگو می‌کنند و این اختلاف زبانی در دیگر اقشار موجود در نمایشنامه هم قابل‌توجه است و اتفاقاً همین مسئله یکی از جذابیت‌های نمایشنامه‌های شکسپیر است.
او ادامه داد: یکی از دغدغه‌های من این بود که چگونه می‌شود آثار شکسپیر را اجرا کرد که زبان آن قابل‌فهم باشد، زیرا ترجمه‌هایی که از نمایشنامه‌های این نویسنده در ایران وجود دارد ویژگی‌های خاص خود رادارند اما همه ترجمه‌های فارسی این نمایشنامه‌نویس یک ویژگی مشترک دارند و آن‌هم این است که به زبان فارسی آرکائیک ترجمه می‌شوند بنابراین ترجمه آن‌قدر ثقیل می‌شود که برای مخاطب قابل‌فهم نیست.
سیدی اظهار کرد: اولین موضوع مورد چالش برای ما در اجرای این نمایش این بود که چگونه می‌توانیم بدون بر هم زدن قواعد زبان آرکائیک اجرایی قابل‌فهم از نمایشنامه «توفان» داشته باشیم، به همین منظور معادل‌های کلامی را که برای تماشاگر امروز قابل‌شناسایی بودند پیدا کردیم و آن را به‌عنوان زبان مبدأ اثر انتخاب کردیم؛ زبانی که آرکائیک، کلاسیک و قابل‌فهم است پس از به نتیجه رسیدن درباره این موضوع تصمیم گرفتیم سطوح زبانی را برای اقشار مختلفی که در نمایش هستند، مشخص کنیم.
او درباره دلایل انتخاب نمایشنامه متن «توفان» که در ایران کمتر شناخته‌شده است، گفت: اتفاقاً من این نمایشنامه شکسپیر را به همین دلیل انتخاب کردم، چون کمتر در ایران اجراشده است و به همین دلیل در میان مردم نمایشنامه‌ای ناشناخته از شکسپیر است. این متن آخرین نمایشنامه‌ای است که شکسپیر آن را نوشته است و معتقدم یکی از پرقدرت‌ترین آثار این نمایشنامه‌نویس است زیرا در اوج سادگی و ظرافت از مفاهیم عمیقی چون سیاست، کشورداری و امور دربار صحبت می‌کند و نقدهای عمیقی به سیاستمداران زمانه خود دارد.
سیدی تأکید کرد: نقطه‌نظرهای انتقادی که شکسپیر در این متن درباره سیاست و مسائل اجتماعی دارد برای من بسیار مهم هستند به همین دلیل به شکل دست‌نخورده باقی ماندند.
مازیار سیدی درباره اجرای دوباره این نمایش، اظهار کرد: پس از اتمام اجرای «توفان» تصمیم دارم تا این نمایش را در سالن‌های دیگری هم به روی صحنه ببرم منتها هر سالنی مناسب برای اجرای این کار نیست زیرا طراحی این اجرا متناسب با سالن‌های خاص است، سالن استاد خورشیدی که در حال حاضر «توفان» در آن اجرا می‌شود با همه نقاط ضعفی که دارد اما من توانسته‌ام تمام سطوح آن را فعال کنم و سالن‌های دیگر لزوماً این ویژگی را به ما نمی‌دهند.
سیدی با اشاره به طراحی نشستن تماشاگران در اجرای «توفان» تأکید کرد: مخاطبان در اجرای «توفان» در ردیف اول روی زمین می‌نشینند که این باعث ناراحتی بعضی از تماشاگران می‌شود و معترض می‌شوند که چرا باوجود خرید بلیت باید روی زمین بنشینند اما مسئله روی زمین نشستن تماشاگران در این نمایش بخشی از طراحی اجرا است و اتفاقاً من علاقه‌مند بودم که همه تماشاگران برای دیدن این نمایش روی زمین بنشینند منتها مشکل دید برای مخاطبان ردیف‌های آخر به وجود می‌آمد بااین‌حال به‌عنوان کارگردان اثر معتقدم بهترین جایی که برای تماشاگران این نمایش طراحی‌شده است همان ردیف اولی است که روی زمین می‌نشینند.