تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
خانه هنر دیوار
مجموعه تئاتر لبخند
بلک باکس ایران مال
«زهر مارى» نکات مثبتى دارد و نمایشى تهى از اندیشه و فکر نیست و براى مخاطبش احترام قائل است و در این راستا کمدى خود را هم بر پایه موقعیت‌ها و اتفاقات گذاشته و متوسل به شوخى‌هاى کلامى و جنسى افسارگسیخته نمى‌شود که در این مسیر بازیگرانش درخششى کتمان ناپذیر دارند.
«زهرمارى» قصه نابودى یک خانواده فروریخته و رها شده و داستان تزویر و ریاست که به خوبى مخلوطى از ملزومات برپایى یک کمدى- تراژدى به یاد ماندنى را فراهم کرده است. «زهر مارى» از همان ابتدا صادقانه رفتار مى‌کند و به مرور وجه افشاگرانه خود را به نمایش مى‌‌گذارد تا ما با یک درامِ حساب شده طرف باشیم.
قهرمان وجود ندارد و با تنیدن روابط شخصیت‌ها در هم، فقط به تشریح موقعیت کنونى می‌پردازد و تا مى‌تواند تعادل را در هسته مرکزى حفظ مى کند که سیال بودن داستان در ذهن مخاطب تداوم داشته باشد. جهان پیش روى «زهرمارى» عارى از رستگارى است و همه در یک تباهى دست و پا مى‌زنند تا دستمایه‌اى براى قضاوت نباشند. سیر تداوم درام از کمدى تا رسیدن به یک تراژدى نفس‌گیر با بازی‌هاى درخشان و موقعیت‌هاى منطقى و فضاسازى درست از ویژگی‌هاى مشهود این نمایش است که طراحى صحنه و موقعیت بکر و رفت و آمدهاى کاربردى بازیگران در صحنه، قدرت نفوذ نمایش بر تماشاگران را بالا برده است.
بافت موقعیتى مناسب با سبک کار و گونه تراژیک و چیدمان درست رویدادها در فضایى متناسب با متن و درون متنى که ارجاعات مفهومى شایانى را به مخاطب مى‌دهد، نشان از یک هوشمندى و بهره‌گیرى درست از امکانات موجود است و تدوام طولى و حداکثرى میزانسن‌ها و به حداقل رساندن بازى با نور در تمرکز بیشتر مخاطب به عمیق‌تر شدن روابط پرسوناژهاى اثر کمک کرده است.
«زهرمارى» در موقعیتى خوب آغاز مى‌شود و ریتم مناسبى به خود می‌گیرد که البته مى‌توانست در نیمه ابتدایى موجزتر هم باشد و نکته دیگر هم برخى کاشت‌هاى دراماتیک بود که شاید با کمرنگ شدن بتواند در ادامه و در اثرگذارى بیشتر عطف داستان کمک کند که به نظرم یکى از آنها مى‌توانست نشان ندادن مخمر در خلوت دختر خانواده باشد که با بازى پنهان کارانه و مستاصل بازیگرش یک کدِ گل درشت به مخاطب مى‌دهد که دختر تقصیر بزرگى در این مخمصه دارد و افشا خواهد شد.
به هر رو «زهر مارى» نکات مثبتى دارد و نمایشى تهى از اندیشه و فکر نیست و براى مخاطبش احترام قائل است و در این راستا کمدى خود را هم بر پایه موقعیت‌ها و اتفاقات گذاشته و متوسل به شوخى‌هاى کلامى و جنسى افسارگسیخته نمى‌شود که در این مسیر بازیگرانش درخششى کتمان ناپذیر دارند.
على شادمان با تسلطى دلنشین و یک ارتباط عمیق با کاراکتر میلاد و تینو صالحى با نقشى دور از کلیشه‌هاى رایج و تیپ-کاراکترى که ذره ذره نفوذ مى‌کند و به وضوح مى‌رسد و نادر فلاح که بى‌تردید یکى از قدرتمندترین بازیگران حال حاضر تئاتر و سینماست که معادلات چند مجهولى در بازیگرى را با فرمول ذکاوت و تبحر در حس و تکنیک حل مى‌کند و خوش مى‌درخشد. از انتخاب درست هستى مهدوى و حضور موثر خسرو احمدى هم نباید گذشت که کلیتى هارمونیک از بازی‌ها را به نمایش گذاشته بودند.
«زهرمارى» یک تلخ و شیرینِ دلچسب است که باید به تماشاى آن نشست.
خبر‌های همسو
