نمایش›خرمهره

پرند محمدی عزیز خشنودم خرمهره را دوست داشتید. تحلیل شما را خواندم و دوست داشتم.
به گمان من تیاتر ما بیمار است. سال هاست از بیماری مزمن رنج می برد. این یک واقعیت تلخ است که معدودی از مردم این دیار همچون رمان و داستان و شعر از تیاتر لذت می برند. دوست عزیز بی اغراق هر روز صد هزار نفر از کنار تیاتر شهر می گذرند و نمی دانند این ساختمان گرد که پارکینگ کناری آن حکایتی طولانی دارد، چیست و به چه کار می آید.
هر روز حسرت گذشته را می خوریم. دهه هفتاد که تمام وقت من در تیاتر می گذشت، حسرت دهه شصت و پنجاه را می خوردیم و حالا حسرت دهه هفتاد. تیاتر امروز ما جای تلویزیون را پر کرده. یک تیاتر خورده بورژوا که شبیه مد لباس است.با چند چهره ی مشهور عکس بگیریم و نشستن و برخاستن ش را بنگریم و خشنود باشبم تیاتر دیده ایم.
گمان می کنید چرا سالن های مرسوم را برای اجرای خرمهره نشان نرفته ام. خسته ام از این همه نگاه کاسب کارانه ... دیدن ادامه ›› به تیاتر. تیاتر فقط منبع درآمد نیست. قرار نیست تنها متر تیاتر تماشاگر و کثرت آن باشد.
شما و تنی چند تماشاگر فهیم که همچون کتاب و دیگر محصولات فرهنگی مشابه برای تیاتر هزینه می کنید ما را بس. که شما به تیاتر لطف نمی کنید. برعکس حضور در تیاتر را لازمه ی شهروندی می دانید.
دوستان تیاتری ام با دعوت به دیدن تیاتر می آیند. شاید حق دارند، کثرت آثار ضعیف و بی محتوی، نرفتن تیاتر و یا مجانی دیدن تیاتر را عادت کرده. کاش به گذشته بازگردیم. زمانی که شورای ساخت داشتیم و دیگران می دانستند باید برای تیاتر هزینه کرد تا خشونت، روان پریشی، خود آزاری و دیگر آزاری و هزار معضل دیگر کم شود.
بهر جهت خرمهره را آنها که باید ببینند، دیدند.
دوستان از شلوغی سالن و هرج و مرج دلگیر بودند، نگفتم چرا سالن علی رغم فروش کم تیوال پر بود. نگفتم چرا تماشاگر یکدست نداشتیم. چون آنها حق داشتند. برنامه ریزی کرده بودند و با شناخت پا به سالن کوچک خانه ی نمایش گذاشته بودند. سالنی مهجور. ذکر کمبودهایی که مرا آزار می دهد، دلگیری آن ها را رفع نمی کند. تنها از گروه خواستم حرمت تماشاگر فهیم رعایت شود.
آن چه گفتم نشان یاس نیست. من هنوز امیدوارم. امیدوار به روزهایی که تیراژ میلیونی رمان را ببینم. تیاترهای متنوع و دیدنی به تناسب جمعیت شهرمان باشد، کنسرت ها از زیرزمین نمور به سالن و تلار برسد.
من هنوز می خواهم جنگل برایم مفهوم واژه ی ترس و عدم امنیت نباشد. جنگل می تواند شعاع نور خورشید از نگاه شبنم صبحگاهی باشد. وما که شبنم و باران و نور را به نظاره نشسته ایم.