نمایش›لش زدایی

نوید محمدزاده:چرا این ریختمن:قصش درازه، من بودم، حاجی نصرت، رضا پونصد ،علی فرصت. آره و اینا خیلی بودیم، مسعود آقامونم بود.
نوید محمدزاده:مسعود ؟ کدوم مسعود؟
من: مسعود فراستی بابا، می شناسیش. آره، از ما نه، از اونا آره، که بریم تئاتر لش زدایی . تو نمیری، به موت قسم ما اصلا تو نخش نبودیم. آره، نه، گاز، دنده، دم تئاترشهر اومدیم پائین. یکی چپ، یکی راست، یکی بالا، یکی پائین، بلیط مون اکی شد، رو صندلی نشسته بودیم داشتیم می دیدیم.مونولوگ اولی رو گفت گیج گیج شدیم. دومی رو گفت علامت سوال شدیم. سومی رو، اومد بگه، آ شیخ خلیل نامرد گفت این چیه ما رو آوردی. گفت بریم بیرون، تو نمیری به موت قسم خیلی تو لب شدم. این جیب نه، اون جیب نه، تو جیب بلیط رو اوردم بیرون. رفتم اومدم دیدم کسی نیست همه خوابیدن. پریدم تو مترو. اومدم دم کوچه مهران بقل این نرقه فروشیه. اومدم پائین فراستی ریش قهوه ایه، گفت تو چیزی فهمیدی؟ . گفتم هتته. گفت عفت. یکی گذاشت تو گوشم. گفتم نامرد. دومیش زد از اولیش قایم تر زد. دست تو جیبم کردم تا بلیط پاره کنم و برم و بیام چشام باز دیدم مریض خونه روسام. حالا ما به همه گفتیم فهمیدیم تئاتر چی شد. شومام بگین فهمیده . آره، خوبیت نداره، واردین که ...