هر سال این موقع چقدر دلم هواى مفیستو رو میکنه.
تابستون، مرداد، مولوى
"کارولا
برو مسکو
برو جایى که آدما خورشیدو بیدار کردن"
مفیستو شد یکى از به یاد موندنى ترین تاتر هاى زندگى من.
چقدر بعد از دیدن نمایش نظر مینویسم!!!!.. چون تموم مدت فکرم رو درگیر کرده بود. واقعا به حس و گمانم بهترین نمایشی بود که دیدم. یک همه چیز کاملِ بینقص که بعد از دیدنش هر اجرایی رو ناخواسته با سنگ محک مفیستو سنجیدم و شد قیاسِ مقایسههایم. دوست دارم باز ببینمش و بدون شک این بار دوستان زیادی رو میارم. فقط امیدوارم سر خرید بلیطش انقدر سختی نکشم که همون یک ربع اول پر میشد!!!
هر لحظه از نمایش حتی چیدمان صحنه و موسیقی و جزییات کوچکش به جا و شایان تحلیل بود. مغز رو شبی آسوده نذاشته که هر روز دقایقی درگیر تحلیلشم. کاش فیلمش رو داشتم که تاسف نمیخوردم از سُر خوردن و در رفتنش از حافظهی سهلانگارم....
پینوشت: نمیشه هم سه ستاره رو انتخاب کرد و هم میخواهم ببینم که شاید دوباره تمدید بشه و خبرش رو دست اول دریافت کنم؟