نمایش›نقاشی اشر

"نقاشی که همه جا را سیاه و سفید می بیند، این احتمال را می دهد که با خوردن رنگ اکریلیک مشکل بیناییش حل شود"
این چند جمله نوید تئاتری جذاب با بهره گیری از تکنیک های سورئال را می دهد! ولی آیا عناصر غیر واقعی الزاما باید به شیوه ای دم دستی اجرا شود؟!
متاسفانه هنر روایت گری و خلاقیت نویسنده تنها در برخی از صحنه ها مثل گفتگوی "نل جون" و "پگی پور" مجال بروز پیدا میکند و در نیمه دوم نمایش بسیاری از دیالوگ ها و اتفاقات قابل پیش بینی و تکراریست!
حذف فیزیکی شخصیت ها "دوای" نویسنده برای "دعوای" در جریان است اما عجله نویسنده برای پایان نمایش مانع از تاثیر مثبت دوا می گردد
از کلافگی تماشاگر به جهت اکت های همزمان بازیگران در نقاط متعدد صحنه و بازی نه چندان خوب شخصیت های مرد که بگذریم؛ آوا شریفی در نقش "نل جون" می درخشد و نقطه قوت نمایش محسوب می شود.
خشونت در "نقاشی اشر" غیر قابل انکار است به همین جهت محدودیت سنی برای تماشاگران لحاظ گردیده است ولی متاسفانه در اجرای امشب شاهد حضور دو کودک زیر ده سال بودم که باعث تاسف بسیار است.