نمایش›وانیک

محمد رحمانیان ( کارگردان، نمایشنامه نویس و مدرس تاتر) بعد از تماشای وانیک :
سابقه ی طولانی سهراب سلیمی از کارگردانی بازیگری تدریس توقع بزرگی را در آدم ایجاد میکند حضور آدم های حرفه ای که در کارهای سهراب هست جلوی صحنه و پشت صحنه یک انرژی مضاعف قبل اجرای کار میدهد که در واقع با یک کار حرفه ای مواجه هستی...که این در وانیک اتفاق افتاده متن درخشان هاول ترجمه بسیار خوب علی امینی نجفی موسیقی خوب کامران امید و مجموعه بازیگرانش... در واقع یکی از دیگری بهتر بودن... جز اتفاق های خوبی که در تاتر ایران می افتد و به ندرت نمایشهایی از این دست میبینیم... سهراب سلیمی در ذات خودش آدم اصیلی است...کارهایی که کار میکند بازی که ارائه میدهد با آدم هایی که کار کرده از قدیمی ترین که رکن الدین خسروی و دیگر کسانی که با ایشان کار کرده اند...و گروهی که بعد از انقلاب به وجود آورد یک عالمه ستاره که آن زمان ستاره نبودند و با اجرایی مثل ننه خزیره ستاره شدند و این مجموعه آدم ها و کارها این سالهای طولانی تدریس چه در تهران و چه در جاهای دیگر..استفاده از عناصر کم تعداد و استفاده از بازیگرانی که در شرایط مختلف بتوانند اجراهای مختلف داشته باشند استفاده از دکور محدود استفاده از حرکتهای محدود و همه این محدودیت ها که انها را تبدیل به حسن کند و در خدمت تاتر قرارا بدهد ... همه اینها اتفاق خوبیست که در نمایش وانیک دیدیم...
محمد رحمانیان مهر ماه 1394