سروش عباسی فعال هنری

شاید اولین نکته‌ای که راجع به نمایش، کاملاً روشن و نمایانه، ایده جسورانه پشتشه. بنظرم این نمایش، از نمایش‌هایی نیست که به طور معمول در تئاترهای ایران اجرا بشه. نمایش انگار از محدوده امن رایج فکر کارگردان و عوامل اجرایی خارج شده، و تصمیم گرفته خط خودش رو طی کنه. توی این نمایش، اجراهایی رو می‌بینیم که بسیار متکی به توان فیزیکی هستند و این موضوع، روی این نکته تاکید داره که نمایش خواسته متفاوت باشه، و توانسته.
مدت زمان اجرا، طولانی‌تر از سایر نمایش‌ها است، که این موضوع البته شاید چندان نکته مثبتی در نظر گرفته نشه، اما با توجه به حجم کار، شاید معقول باشه. اجراهای بازیگران، بنظرم تا حد خوبی مثبت بود، خصوصاً این که گروه‌های بازیگری از نظر اجرا و هدف در نمایش، به دو بخش تقسیم شده بودند و در صحنه های مختلف، به خوبی شیفت می‌شدند.