نمایش›نفرین قحطی زده‌گان

در بعضی کامنت ها، دوستان آنچنان تعریف و تمجیدی کردن که وسط اجرا با خودم گفتم نکنه من دارم نمایش دیگه‌ای رو می‌بینم. وقتی در یک نمایشنامه‌ای مثل "نفرین قحطی زدگان" بازیگران باید نزدیک به دو سوم دیالوگ‌ها رو در قالب جر و بحث و با صدای بلند ادا کنن خیلی مهمه که صداها و نوع اکت‌ها کاملا کنترل بشه و از اجرا بیرون نزنه. در موقعیت‌های به ظاهر کمیک، شوخی‌ها خیلی گل درشت از آب دراومد و به جز ۵-۶ نفر (حداقل در این سانسی که من بودم) به این شوخی ها نمی‌خندیدند. این الکن بودن در روند درام هم تکرار و سبب شد تا با این خانواده مفلوک و بحران‌زده نتوان همذات پنداری کرد.
درضمن با چهارتا فحش رکیک نمی‌شه التهاب و بحران رو نشون داد و در تماشاگر حس ایجاد کرد ولی ابتذال چرا.