نمایش›پرواز به تاریکی

ایران در ۱۲۰ سال اخیر تحولات بسیاری از سر گذرانده است که شایسته است تأتر ایرانی دربارهٔ آنها بنویسد و اجرا کند. این نمایش اگرچه اقتباس است اما با شرایط ایران نوشته شده و گامی هرچند کوچک در بررسی موضوعات خودمان است.

همیشه به دیده تردید به نمایشنامه‌های ایرانی نگاه می کنم و هر وقت می‌خوام یکی از این‌ها رو برم، چهار ستون بدنم می لرزه! صد البته که تجربه‌های خوبی در این میان بوده، که همون‌ها من رو به ادامه این روند سوق داده، ولی این نمایشنامه جزو این دسته نبود.

بازی اقای آقاخانی بیش از حد غلو شده -اگزجره- بود.
بازی خانم فرجاد که اصلا قابل قبول نبود. لحن و حرکات ایشون به تقریب بسیار زیادی مشابه بازی ایشون در نمایش طپانچه خانم بود؛ انگار که تیپ شخصیتی یکسانی رو ایفا کنن. هر چی این نحوه بازی در طپانچه خانم به دل نشسته بود و به کار می‌اومد، اینجا -دست کم برای من- عملکرد کاملا معکوس داشت.

بهترین صحنه نمایش، صحنه دیالوگ آقای هاشمی و آقای آقاخانی بود، که البته 99 درصد بار خوبی این صحنه، مرهون بازی، گفتار، میمیک صورت و انتقال حس جناب ... دیدن ادامه ›› هاشمی بود.

و البته نقطه قوت هم داشت، طراحی صحنه و حرکت دادن پرده‌ها به مقتضای صحنه بسیار جذاب و قابل تحسین بود.

ولی باز هم می گم، نمایشنامه به ذات خوب نبوده.