امشب در سالن استاد انتظامی به تماشای این تاتر نشستم،سالنی با صندلی های خالی و اندکی تماشاگر که مجموعا از تعداد انگشتان دو دست تجاوز نمیکرد،زندگی در تاتر را پارسال به کارگردانی محمد برهمنی و بازی درخشان میرسعید مولویان و ایمان صیاد برهانی دیده بودم،تاتری بینظیر که مانند آن را کمتر در ایران میتوان مثال زد،و بدون شک بهترین تاتری بود که با تمام وجود از ابتدا تا انتهای اجرا درگیرش شده بودم و لذت بردم از بازیهای زیبای عوامل اجرا،و اغراق نیست اگر بگویم نمایشی که محمد برهمنی کارگردانی کرده بود، بیشتر به صحنه ی سحر و جادوی ساحران چیره دستی شباهت داشت که تماشاگران را مسحور خود کرده بودند.با این دید و با هدف تجدید خاطره ، به تماشای نمایش امشب داریوش مودبیان نشستم،و از همان آغاز اجرا دلیل خالی بودن صندلیهای سالن را متوجه شدم،نمایش آقای مودبیان شباهتی به زندگی در تاتر محمد برهمنی نداشت،متن نمایش نسبت به نمایش محمد برهمنی تغییرات زیادی داشت،دیالوگ ها پخته نبود،و بازیگران تسلط کافی بر اجرا و توان همراهی با تماشاگر را نداشتند و متاسفانه کارگردانی حرفی برای گفتن نداشت.ای کاش آقای مودبیان چنین ریسکی نمیکردند و نمایشی را که سال قبل به دلیل بازیهای درخشان و کارگردانی بسیار خوب محمد برهمنی با استقبال بینظیر مخاطبان مواجه شده بود را اینچنین ضعیف به روی صحنه نمیبردند.
من تقریبا از آغاز شکلگیری گروه تئاتر مردم، مخاطبشان بودم و هر بار که به اجرایشان میروم از پیشرفت کار بازیگران لذت میبرم. استاد داریوش مودبیان که از پیشکسوتان عرصهی تئاتر هستند، بچههای بااستعدادی را گرد هم آوردهاند و با نمایشنامههای اغلب فرانسوی که خودشان ترجمه کردهاند، کاری در خور توجه ارائه میدهند.
زندگی در تئاتر نوشتهی مامت است که نویسندهی آمریکاییست و آقای مودبیان سالها پیش کار را ترجمه کردند و سال 84 با بازی استاد علی نصیریان و پارسا پیروزفر به روی صحنه بردند. متاسفانه آن کار را ندیدم اما میتوان حدس زد که کاری درخشان بوده!
اجرای جدید با بازی خوب سعید پارسا و علیرضا اخوان را دیشب دیدم. زندگی در تئاتر یک تئاتر نیست، شما در دل یک اجرا، چندین تئاتر دیگر را روی صحنه خواهید دید و دو بازیگر با ایفای نقشهای متفاوتی که در زیرتئاترهایشان اجرا میکنند تبحر بازیگریشان را به رخ میکشند و همزمان باعث میشوند که شما بخندید، یا غمگین شوید و اشک بریزید، و در قسمتهایی به فکر فرو روید و ...
نمایش دارای دو پرسوناژ است که هر دو از آغاز تا پایان دچار دگرگونی و تغییر میشوند و تغییرشان سیر صعودی دارد و نوسانی نیست و انصافا هر دو بازیگر به خوبی این روند تغییری را نشان میدهند.
امیدوارم که از دیدن این اجرا که تا 11 خرداد در خانه موزه استاد انتظامی روی صحنه است، لدت ببرید.