نمایش›زندگی یک رؤیاست

اسکار طلایی بهترین نقد امروز هم تعلق میگیره به دو جمله ی اول این نوشته:)

زهره ی عزیز
جالب اینجاست که این متن که به لحاظ دراماتیک یک نمونه کامل آموزش عیوب نویسندگی تئاتر بود پیش ازاین نه تنها چاپ شده بلکه دو سه باری هم با دیگر کارگردانان به روی صحنه رفته و در طول این سال ها هیچ کس از خودش نپرسیده که آیا چنین داستان معیوبی با چنین بازنمایی سخیفی از رنج که انگار نویسنده با یکی دو مشکل ارضا نمی شده و باید با تمام قوا هرچه بدبختی می شناخته روی سر آدمها خالی می کرده تا دلش خنک شود؛ اساسن ارزش اجرا دارد یا نه!
انسان طبق الگویی خاص رنج می کشد :) که اگر نویسنده آن را نفهمیده باشد جز اینکه خامی تجارب انسانیش را به نمایش بگذارد کار دیگری نکرده.

جناب مجللی
لبخند و دوباره لبخند! :)

مشکل از جایی شروع میشه که هنرمندان ما به محض ارتباط گرفتن شخصی با یک متن یا عکس! یا دل نوشته :) یا دیده شده فیلم سینمایی، کمر همت به زائیدن یک بچه ناقص الخلقه از دل اون می‌کنند و انتطار دارند تماشاگر هم همون قدر تحت تاثیر قرار بگیره.
تکلیف نیاز جامعه و ارزش و قدمت هنری و حرف روز جهان شمول هم که روشنه. در کوزه در حال نم پس دادن!

چقدر خوبه نوشته های زیر این پست
اسکار ها رو باید زیاد کنم