"نا امیدی پرسان"
جهان ترسیم شده در نقاشی های به نمایش گذاشته شده ی مژگان بختیاری،در گالری اثر با عنوان "چشم اندازهای امیدفرسا"،جهان مردمان مذکر منتظر،معطل و بی گفتگویی را روایت می کند که با نوعی اشتیاق و کنجکاوی بی تفکر، به نظاره ی پیچیدگی فریبنده و نامکشوف گل غول آسایی ایستاده اندکه سرآخرتک تک آنها را به درون خود می دواند.
این جهان خاکستری غیرسرشار، رخوت زده و تک ساحتی است.میل و کشش توده وار و راسخ این مردان برای به نظاره ایستادن در برابر لایه های پنهانکار و رازآمیز گل(گلبرگها) نه از سر شورانگیزی آگاه غریزه طبیعی و نه از سر نیروی رعب آور مسخ شدگی به نظر نمی رسد بلکه همه ی این پرسانی بی تلاش و تا حدودی خونسرد،ناشی از نوعی کنجکاوی پیش پا افتاده درک می شود که چه بسا به طور خودبه خودی و به صورت جمعی بر سر هر رخداد در کانون عیانی، امکان وقوع می یابند.
زنان در این آثار حذف شده اند.بیشتر مردان دوران میانسالگی شان را می گذرانند و یا آن را سپری کرده اند. نوع پوشش آنها و آرایش موهایشان بر تاریخ دهه مشخصی دلالت می کند.اما همه این شاخصه ها ما را به خوانش امر سیاسی یا اجتماعی رهنمون نمی سازد.اساسا نسبت این مردان با این گل رازآلود چیست؟
عنوان انتخابی نمایشگاه به ناامیدی بر تحقق یا تداوم هر امر امیدوارکننده وعده داده شده ای، تاکید دارد. انتخاب شعری از شاملو به عنوان استیتمنت نمایشگاه و نوشته خانم تقی زاده، زیر عنوان"به گاه گرانش نامنتظر" سعی دارد با اطلاع از پیشینه ی ذهنی از آثار و تفکر هنرمند(که لزوما هر مخاطبی ... دیدن ادامه ›› ممکن است با آنها آشنا نباشد)توضیح دهدکه وی سعی می کند؛وضعیت نوسان دایمی میان امیدهای بزرگ و ناکامی های بزرگتر که جان را می فرساید و چشم انداز به بارنشستن تغییرات دراز مدت و پایدار را در سطوح قدرت بی اثر میسازد، با روش متعهد به عمل نقاشانه اش،با دقت تصویر کند.
در عین حال همانند هر اثر هنری تاویل پذیر فارغ از خوانش رسمی ارایه شده ؛از جهان این آثار که به شدت تقلیل گرایانه و غیرمتکثر نیز می نماید، نگاه سرگردان،تفننی و غیرمکاشفه گر و نادقیق مردانه را نسبت به زنانگی می تواند جست که سرنوشتی جز حیرانی و فروبلعیده شدن توسط کام گوشتخوار نافهمی و عدم ادراک برایشان متصور نمی باشد.