((امیدهای عقیم !))

"گنجفه"، به طور یاس آوری شبیه به سریال تلوزیونی بود با همان استراتژی های کلیشه ای ، محافظه کارانه، معمولی و میان مایه در روایت و شخصیت پردازی و همچنین در کاربرد ملودراماتیک پر غلظتی ازموسیقی و برخی بازی های اوراکت برای تاثیرگذاری رقت باری بر مخاطب و تکرارهای مستقیم برای شیر-فهم ! کردن او.... روح پاک زن صیغه ای مرده ،ارباب هوس ران ، زن ارباب توطئه چین ، پسر نیک خانه زاد و پسر نا اهل و قمار باز و خواهر عاشق و....شخصیت هایی در بستر جنگ جهانی و نفوذ آلمانها در ایران ...عنوان گنجفه اشاره ای به نوعی بازی ورق قدیمی است ..و پسر بدسرشت در قمار کل اموال پدرتاجدارش !را می بازد...
بخش عمده روایت واقع گرایانه است اما دکور و طراحی لباس در جاهای بسیار ثابت و یکسان است و به درستی تغییر زمان و مکان را به مخاطب انتقال نمی دهد.
شاید به دلیل زن بودن کارگردان و نویسنده این انتظار ناخودآگاه در تماشاگر ایجاد میشود که علاوه بر دیدن حکایتی تازه و نوآورانه ، روایتی هم ببیندکه با دنیای زنانه پدیدآورنده آن اثر سرو کار داشته است، اما این انتظار عبثی است.این نمایش بازتولید نعل به نعل و کلیشه ای از یک روایت مردسالار از مقاطع حساس تاریخی با تکیه بر همان دوقطبی ها و شاخصه های شخصیت پردازی و روایتی بود و هیچ حرف تازه ای حتی در بستر تاریخی که در آن تحقق می یابد، ندارد. موضوع دلایل اقبال از آلمان ها که بعدها در قالب سمپاتی با فاشیسم هیتلری در جنگ دوم هم خود را نشان می دهد ،می توانست دستمایه ی تاریخی جامعه شناسی بسیار ... دیدن ادامه ›› جالبی برای یک درام باشد اما در گنجفه به اشاره های محدود و عقیم بسنده شده است .
**
به روی صحنه بردن یک نمایش در شرایط کنونی کار طاقت فرسایی است. قطعا زحمات و تلاش های گروه محترم به هیچ عنوان نادیده گرفته نمی شود
اما به عنوان یک مخاطب که تئاتر عشق بزرگ زندگی اش است و گاهی در هفته دو یا سه نمایش تماشا می کند حق این پرسش را برای خود محفوظ می دانم که چرا در معتبرترین سالن های تئاتر کشورمان با پیشینه ی اجرای نمایش های درخشان ، باید شاهد نمایش های ضعیف یا میانمایه باشیم؟
اگر حال تئاتر ما این روزها خوب نیست ، حال عاشقان تئاتر که قرار است از این عشق نیرو و انرژی فکری بگیرند، بسیار وخیم تر است..
متاسفانه این روزها بخشی از امید و عشق ما دوستداران تئاتر در سالنها جا می ماند و از بین می رود... امیدوارم عشق به تئاتر هرگز نمیرد...افسوس به چنین وضعیتی