حس استیصال عجیبی تو نمایشنامه هست. یه مشتی آدم که در ابتذال روزمرگی گرفتار شدن. حتی راهی برای خود کشی هم ندارن. یا اینکه نمیتونن فکر کنن و وقتی فکر میکنن نمیتونن متوقفش کنن. ادم حس میکنه پودزو هم از فرط بدبختی مدام به دیگران زور میگه .این وجه کار خیلی تاثیر گذار بود به نظر من.