@@@چند نکته@@@


1)آقای پسیانی شخصاً به تک تک تماشاگران در خصوص خاموش بودن گوشی موبایل تذکر می دادند.شاید این هم به نوعی امضای آقای پسیانی پای کارهایشان باشد. این برخورد مشابه در نمایش عرق خورشید اشک ماه و پروفسور بوبوس و باغ آلبالو هم دیده شده بود.درست مثل عمودی افقی راه رفتن بازیگران در نمایشهای آقای غنی زاده یا ....

2)برای بروز رسا نی یک اثر نمایشی کلاسیک کافیست المان های روز رو مثل نمک روش بپاشید.هم ملاحت کار بالا میرود و هم تماشاگر راضی از سالن بیرون می آید.اینکه رومئو مدام آب معدنی !!! میخورد و تلو تلو زنان مثل محسن ابدو یک روز نئشه بازی میکند از همین استعداد سرچشمه ... دیدن ادامه ›› میگیرد.
3)استفاده از نی انبان زنده سر صحنه های کشتار –استفاده از دوربین سر مونوپاد برای به تصویر کشیدن زوایای متنوع کار-صدای مترویی که دقیقاً هر ده دقیقه از بالای سر رد میشود- همه و همه خوب بود ولی درست مثل دستمالهلیی بود که گره خورد و به این طرف و آنطرف سالن پرت شد و دست آخر هم به هم متصل نشد نیمه کاره رها شد.
4)چینش صندلیها ناعادلانه بود.به همه علاقه مندان توصیه میکنم فقط ردیف G رو برای تماشا انتخاب کنند .تماشاگر ردیف های وسط درست مثل تماشاچی تنیس روی میز باید پینگ پونگی به راست و چپ نگاه کند.در حالیکه اجرا پینگ پونگی دنبال نمیشود.یعنی همزمان که بازیگری در منتها الیه راست در حال ادای دیالوگ است،بازیگر دیگری در منتها الیه چپ در حال بازی است.ولی چون اغلب صداها ضعیف است (علیرغم استفاده از هاش اف) مجبورید به بازیگر در حال ادای دیالوگ خیره شوید تا شاید با لب خوانی چیزی دستگیرتان شد.
5)قیمت بلیت چهل هزار تومان برای یک خانواده سه نفره ی کارمند زیاد است.بنده از بالکن یک تالار وحدت می سی سی پی رو دیدم به قیمت سی و پنج هزار تومان که با توجه به دکور –گریم-لباس و حجم قابل توجهی از ابر ستاره های سینمایی –تلویزیونی به شدت عادلانه بود.ولی اما این کار با این کست و شرایط گران بود.
6)با احترام به همه ی عوامل نمایش ،نوید جان محمدزاده را از کار حذف کنید و بازیگر دیگری جای ایشان قرار بدید، مجدداً بلیت فروشی کنید !!! مطمعن باشید سولد آت نمیشوید.
7)دیگر هیچ کاری از همکاری مشترک استاد چرمشیر و آتیلا پسیانی عزیز رو نخواهم دید.حتی با نوید محمد زاده و بهرام افشاری..

ظاهراً درد دلها تمامی ندارد.مقایسه قیمت تاکسی سرویس و مصوبه ی ! آن با بهای زحمات یک گروه از نخبگان تئاتر مملکت چیزی به جز تمسخر به ذهن متبادر نمیکند.جایی از من ایراد گرفته بودند که چرا همه چیز را با متر و معیار اژدرزاپاتا و برند تی شرت مقایسه میکنم.خب...بفرمایید.اینهم شما.....
وقتی تاکید میکنم چرا برای همه چیز،مجدداً تکرار میکنم همه چیز، به راحتی پرداخت میکنیم ولی برای محصولات فرهنگی داد و فغان برمیاوریم،با بمباران صاحبنظران عرصه ی تیوال مواجه میشوم.
در طی چند روز اخیر افراد زیادی در صفحه ی نمایش کالیگولا از پرش قیمت-آستانه ی تحمل پرداخت-قشر دانشجو-فرهیختگان بی پول-قشر مرفه بی درد –تئاتر برادوی و .... نوشتند و به زعم برخی دیگر تخلیه عصبی کردند.
ولی اما هیچ کس نپرسید اگر ازاین دم میزنیم که چرا تئاتر خودگردان نیست و همیشه چشم به دستان دولت دوخته ،چگونه و با چه ترتیب و سازوکاری باید از عهده ی خودش برآید.؟
دریغ از یک پیشنهاد ،دریغ !

برای فهرست ؛نمایشی که دوبار تماشا کردم
1)پنجره ی جوهری ،اصطلاحی است که در مدل های ارتباطی مورد استفاده قرار می گیرد.این پنجره چهار ناحیه دارد که به مناطق عمومی-کور-پنهان و ناشناخته تقسیم بندی میشوند.ناحیه ای که مورد نظر بنده است و قصد دارم از آن برای توضیح نظر خود استفاده کنم، ناحیه ی پنهان است.در این ناحیه ویژگیهای فردی برای خود انسان شناخته شده اند ولی برای دیگران ناشناخته باقیمانده است.
علت این موضوع هم کاملاً طبیعی به نظر میرسد ،هر کس برای خود محوطه ای شخصی و پناهگاهی دور از دسترس دیگران پیش بینی کرده تا در سخت ترین شرایط به آن پناه ببرد.افراد همیشه سعی بر آن دارند تا این ناحیه برای دیگران گنگ و ناشناخته باقی بماند.
در روزهای اخیر بعد از اجرای فهرست، نقدها و شبه نقدهای بی شماری در شبکه های اجتماعی قابل مطالعه است.یک جستجوی معمولی دروب مخاطب را با صفحات متعددی روبرو می کند که در برخی از آنها متاسفانه جنبه انصاف رعایت نشده و منتقد یا منتقدنما پای خود را فراتر از معادلات مرسوم نهاده و به جنبه هایی از وجوه نمایش چنگ زده که به نظر میرسد بیش از آنکه با نمایش و نقد آن سروکار داشته باشد ،شخصی باشندو در قالب تسویه حساب بگنجند.
شاخص ها برای نقد همیشه ثابت بوده اند .حداقل در تمام مطالعات جسته و گریخته و محدود خود همیشه شاهد این روال ... دیدن ادامه ›› بوده ام.
منتقد کاری به میزان تحصیلات بازیگران،صندلی سالن نمایش،گرمای سالن،یا حتی کبره دستشویی های تالار حافظ ندارد.منتقد حتی نباید لب به افترا و تهمت به عوامل یک اثر بگشاید ... که چنین و چنان
این روزها هرجا متنی در خصوص فهرست میخوانم ،بیشتر به تواناییهای ابرکارشناسان ! پی میبرم.گاهی آنقدر دقیق راجع به خصوصی ترین وجوه عوامل نمایش سخن سرایی میکنند که گویی ایشان بهتر از عوامل از کنه و نها ن وجودی عوامل باخبرند.
2)این -همانی ها- ما را کشت.مدام در پی اینیم که بگوییم این که همان بود که فلان جا خواندم یا این که همان بود که فلان جا دیدم.
3)در نقد ساختارگرایی و پساساختارگرایی؛ دانشمندان،نویسندگان و بزرگان زیاد نوشته اند.ولی این که فهرست چه گونه و از کدام کانال به این مبحث عریض و طویل متصل میشود،اشاره ای گذرا میکنم و عرایض تکمیلی خود را به اظهار نظر دوستان و یاران تیوالی منوط میکنم.
شاید من اشتباه میکنم ولی اکثر منتقدان نسبتاً منصفی که در روزهای اخیر راجه به فهرست قلم زده اند به عدم وجود یک داستان واحد و خطی اشاره نموده اند.شاید تفاوت مهم فهرست با اغلب نمایش های بازه زمانی فعلی باشد.آنجا که در هر اپیزود با تکنیک فتو سکانس مارا به رگه ای جدید از گذشته ی شخصیت اول مهمان میکند.به نظر میرسد گاهی در طول نمایش به دنبال معنای خاصی نباید گشت.و به قول استاد اکبر عالمی عزیز باید خودمان را در اختیار امواج خروشان اثر بگذاریم تا به ساحل برسیم.همیشه شنا بلد بودن چاره ی کار نیست.

با مجری طرح :)

صندلی اضافه و دشکچه را رواج ندهید.باور کنید منزلت تماشاچی تئاتر زیر سوال میرود.حتی اگر داوطلب نشستن روی این ابزار و ادوات باشد
همه ما حداقل یکبار برای مسافرت از اتوبوس بین شهری استفاده کرده ایم.نقش شاگرد شوفر را همه می دانند.صندلی بعضی هارا با بعضی دیگر جابجا می کند.بلیت بعضی را دوبار و حتی سه باره چک می کند.به بعضی میگوید پاشو ایجا بشین و به بعضی دیگر میگوید پاشو سرجای ایشون بشین.
باور کنید عین همین دیالوگ ها و صحنه ها قبل از اجرای دیشب به وقوع پیوست.پسر جوانی از لحظه ورود به سالن به همین ترتیب در حال بالا و پایین رفتن روی پله ها و جابجایی تماشاگران بود،مدام همین کلمات را تکرار میکرد.
این چه سیستمی است که با وجود فروش بلیت از دو سایت تیوال و گیشه نت و همچنین فروش حضوری کماکان بصورت ترمینالی! اداره میشود؟؟

1)تیاتر باران سالن دوست داشتنی دارد.
2)دوستانی که در مطالب قبلی ضمن گله گذاری عنوان کرده بودند (به دلیل تاخیر چند دقیقه ای از ورود ایشان جلوگیری شده بود)باید عرض کنم حق کاملاً با مسئولین تیاتر باران است.چراکه محل ورود تماشاچیان درست وسط صحنه است.تصور کنید زمانی که بازیگر در حال ایفای نقش است،درب کشویی باز شود و یکی بپرد وسط !مضحکه ای خواهد شد!
3)محمد قدس عزیز با شما هستم:این صندلی اضافه و دشکچه را رواج ندهید.باور کنید منزلت تماشاچی تئاتر زیر سوال میرود.حتی اگر داوطلب نشستن روی این ابزار و ادوات باشد.این موضوع را یکبار دیگر برای نمایش حضرت والا حضور شما متذکر شدم که ظاهراً بی نتیجه مانده است.
4)همه ما حداقل یکبار برای مسافرت از اتوبوس بین شهری استفاده کرده ایم.نقش شاگرد شوفر را همه می دانند.صندلی بعضی هارا با بعضی دیگر جابجا می کند.بلیت بعضی را دوبار و حتی سه باره چک می کند.به بعضی میگوید پاشو ایجا بشین و به بعضی دیگر میگوید پاشو سرجای ایشون بشین.
باور کنید عین همین دیالوگ ها و صحنه ها قبل از اجرای دیشب به وقوع پیوست.پسر جوانی از لحظه ورود به سالن به همین ترتیب در حال بالا و پایین رفتن روی پله ها و جابجایی تماشاگران بود،مدام همین کلمات را ... دیدن ادامه ›› تکرار میکرد.
این چه سیستمی است که با وجود فروش بلیت از دو سایت تیوال و گیشه نت و همچنین فروش حضوری کماکان بصورت ترمینالی! اداره میشود؟؟
5)من به شدت از اجرا لذت بردم.نوید محمدزاده عزیز خدا تورا از همه بلیات ارضی و سماوی حفظ کند.الهی آمین.
6)از همه عوامل آخرین نامه سپاسگزارم.
7)برای آنهایی که می گویند تیاتر باران مشکل پارکینگ دارد:
پارکینگ عمومی داخل خیابان برادران مظفر روبروی کوچه پشن در 3 طبقه هر شب تا 9 باز است.

1)یک صبح ناگهان می تواند یک نمایش رادیویی خوب از آب درآید.
2)یک صبح ناگهان این قابلیت را دارد که اجراهای نمایشنامه خوانی بسیار قوی داشته باشد.
3)یک صبح ناگهان قادر است تماشاچیان خود را با چشمان بسته اقناع کند.
4)یک صبح ناگهان بصورت کاملاً تراژیک یک نمایش بدون جاذ به های بصری است.
*شاید طراح صحنه و دکور هم تعمداً دست به تجربه این فضای شبه اکسپرسیونبیستی زده تا به این وسیله تماشاگر از همان بدو ورود به سالن با این پیش فرض کنار بیاید که نمایش خالی از جنبه های بصری به لحاظ دکور-آکسسوار و... است.و قرار است در طول نمایش با استفاده از قوه تخیل تماشاگر بده بستان صورت پذیرد.
5)همه چیز نمادین برگزار میشود:سوگواری-اعتراف-تهمت-زورگویی-ندامت و....
6)در نظرات بییندگان این نمایش شاهد انبوهی از جملات کوتاه و بریده های نمایشنامه هستیم.این خود مبین آن است که تماشاگر در طول اجرا آنقدر وقت داشته که دیالوگ حفظ کند و برای دیوار تیوال دست خالی از تئاتر برنگردد.
7)به گمان من این نمایش به جز قاچ هندوانه ای که از دستان گرانقدر محسن حسینی عزیز گرفتم ،رهاوردی نداشت .

مرگ فروشنده مرگ با شکوهی نبود.
فروشنده آرتور میلر انسانی است درگیر بحران زندگی توده وار.
فروشنده ی نادر برهانی مرند اما پیرمردی است سخت از کار افتاده،متوهم،و مستاصل.
شاید این هم از آن مشکلاتی باشد که راه حل ندارد.
نگریستن به مسائل غربی با عینک شرقی...بماند.
حمید آذرنگ در تمام مدت اجرا، جناب سرگرد شیرین زبان سریال شاهگوش را به یادم می آورد.
گاهی آن وسط های اجرا نگران می شدم نکند به لیندا بگوید:میدانی چیه اسد!!!
بازیها کاملاً ایرانی بود.شاید اگر به جای ویلی-بیف-چارلی-و لیندا بازیگران همدیگر را به اسم واقعی خود داریوش-رحیم-نسیم صدا می کردند نقش ... دیدن ادامه ›› ها باورپذیرتر بود.
مهم ترین بازیگر این نمایش هم یخچالی بود که بسیار خوب از عهده نقشش برآمده بود.المان زندگی مصرف زده و جامعه مدارشکل غربی بسیار خوب درآمده بود.
استفاده جالب کارگردان از یخچال در بیان سورئال رفت و آمدهای روح بیقرار نمایش جای تحسین دارد.
یک بار دیگر در سالهای نه چندان دور به تماشای این نمایش نشسته بودم و اگر اشتباه نکنم ایفاگر نقش فروشنده پیام دهکردی عزیز بود.
قوت صدا و فرم بازی پیام به شدت به نقش نزدیک بود .
البته آن کار هم مشکلات خودش را داشت که چون آن زمان تیوالی نبود که در آن بنویسیم ،زنجموره های خود را در راه پله قشقایی یا چهارسو سر دادیم و در افق محو شدیم.
به هر روی منتظر اجراهای بعدی گروه چیزی مشابه رومولوس هستیم.
شب به خیر...

دیشب موفق به تماشای نمایش شدم.دقایقی به خاموش شدن سالن و اجرا باقی مانده بود.خانمی از ردیف جلو انگار که عمداً میخواست بلند بلند فکر کند ،گفت:من خیلی نقد های تند و تیز راجع به اجرا در تیوال خوانده ام .
و این جرقه شروع بحثی بود که میان تعدادی از ردیف های جلویی و کناری بنده در گرفت.شاید جامعه آماری 10 نفره ،جامعه پرشماری نباشد ولی قابل اتکاست.بالاتفاق همه اعتقاد داشتند که تیوال به محلی برای رجز خوانی برخی به ظاهر تماشاگر تبدیل شده است.جایی دیگر نوشته ام که این گروه منتقد نما بصورت هدفمند سعی در تخریب استخوان خرد کرده های صحنه دارند.فرقی هم نمی کند دکتر رفیعی –استاد مرزبان-و اینبار بهمن خان فرمان آرا.
این افراد با ژست های منتقد مابانه ،کیفور از خواندن 4 ورق کتاب و افتخار به دیدن 5 نمایش نصقه و نیمه با الفاظی مثل خوشم نیامد-پادشاه لخت بود-سردستی بود –در نیامده بود-تپق می زدند –استرس داشتند و... شروع به نفرت پراکنی می کنند.
اثرات این همه به اصطلاح نقد و احساسات به زعم دوستان این میشود که تمرکز تماشاچیان به تپق جلب شود و از اصل ماجرا غافل شوند.اینطور شنیده ام که در صورت وفاداری کامل کارگردان به متن اصلی این اجرا تا 4 ساعت به طول می انجامید که با این وصف همین که با بضاعت فعلی، جان کلام به مخاطب میرسد و این گروه حرفه ای با پذیرفتن این ریسک خود را با شرایط ما وفق داده جای تشکر دارد.
باقی صحبت بماند برای جوابیه های بنده بر حمله های گروه منتقد نما!
رضا کیانیان: حرفه ای
، سیامک صفری:دوست داشتنی
، سهیلا رضوی:دقیق
، فرزین ... دیدن ادامه ›› صابونی:با تجربه
، هدایت هاشمی:آهسته و پیوسته
، احمد ساعتچیان:مقتدر
، امیررضا دلاوری:بمب انرژی
، بهناز جعفری:منظم
، علیرضا آرا:خوش استیل
، رضا مولایی:باور پذیر
، محمدرضا مالکی :موثر
و بهمن فرمان آرا:عزیز دل
مشاور کارگردان: حمید پور آذری:منتظر کار خودت می مانیم.

حمید پورآذری (مشاور کارگردان)
این اسم با نمایش آندرانیک گره خورده. نمایشی قوی با بازیگرای منحصر به فردسینا رازانی-علی سرابی ونگار عابدی و البته هدایت هاشمی....
بعدها یکی دو تا کار دیگه هم ازش دیدم.غولتشن ها و در مصر برف نمیبارد که البته توی اینکار دستیار دکتر رفیعی بود.
شخصیت دوست داشتنی داره این حمید خان.کاراش هم مثل خودش دوست داشتنی هستن.

پیروز باشید.

حس موذیانه ای همراه با پیروزی و غرور تمام وجودم را فرا گرفته.این شاید حس مشترک خیلی های دیگر هم باشد.نمیدانم.هر چه هست چیز آزاردهنده ای است.اینکه تو موفق شوی بلیت یک اجرای تاپ را زودتر از همه در ردیف های بهتر بخری و اینکه دیگران نتوانسته باشند،
درست مثل موقعی که برای نشستن روی صندلیهای مترو در ایستگاه مبدا از هم جلو می زنیم.
این حس موقعی بیشتر تقویت میشود که شاهد زنجموره های کاربران تیوال باشی و ...
من 2 بلیت برای روز 3شنبه خریدم. راس ساعت 12.02 ظهر روز 5شنبه .درست 2 دقیقه بعد از باز شدن سایت.
الان ولی بعد از خواندن این همه و نوشتن این چند خط حس گناه می کنم.شاید بلیت خود را به نشانه اعتراض به خودم پاره کنم و قید دیدن این نمایش را بزنم.
...
...
...
شوخی بی مزه ای بود.میدانم.

............خارج از ظرفیت...........

زیاد با اتوبوس مسافرت رفتم.و همیشه تمام حرکات شاگرد راننده رو زیر نظر میگیرم.شاگرد راننده در اتوبوس برای راننده، شاگرده ولی برای مسافرا مدیریه برای خودش.مثلاً میگه آقا شما پاشین...خانوم شما بیاین جای این آقا.یا اینکه آقا شما برو بوفه اون بغل دستیت بیاد کنار راننده بشینه.خلاصه مدیریتی میکنه بیا و ببین.تازه وقتی کرایه مسافرای بدون بلیت رو هم جمع میکنه و به شیوه شاگرد راننده ها بدون اینکه از صندلی ها کمک بگیره تو راهرو اتوبوس راه میره خیلی کاریزماتیک تر میشه.....بماند.
دیشب به تماشای دل سگ رفتم و با یک همچین صحنه هایی مواجه شدم.فکر میکردم مسافر اتوبوسم و یه آقایی که بعداً متوجه شدم چه سمتی دارند در حال شاگرد رانندگی بودند.اصلاً جوری در قالب فرو رفته بودند که اگر صدای موسیقی قبل از اجرا نبود شک میکردم اینجا ترمیناله و تا چند دقیقه دیگه حرکت داریم.ایشان همه را با همه جابجا میکردند.همه را یک ردیف به راست-چپ-بالا و حتی پایین شیفت میدادند.برای بعضی صندلی های پلاستیکی را دودستی و برای بعضی یه دستی جابجا میکردند.خلاصه تیاتر اصلی همینی بود که من دیدم.بقیه اش هم که همش صدای پارس سگ بود و 38 بار تعویض صحنه.این بندگان خدا همکاران صحنه بعد از اتمام این نمایش حتماً دچار بیرون زدگی مهره L7 کمر خواهند شد.
سردستی-معمولی-بدون هیجان و بی نمک که البته این آخری برای سلامتی بسیار مفید است!!!