دیشب موفق به تماشای نمایش شدم.دقایقی به خاموش شدن سالن و اجرا باقی مانده بود.خانمی از ردیف جلو انگار که عمداً میخواست بلند بلند فکر کند ،گفت:من خیلی نقد های تند و تیز راجع به اجرا در تیوال خوانده ام .
و این جرقه شروع بحثی بود که میان تعدادی از ردیف های جلویی و کناری بنده در گرفت.شاید جامعه آماری 10 نفره ،جامعه پرشماری نباشد ولی قابل اتکاست.بالاتفاق همه اعتقاد داشتند که تیوال به محلی برای رجز خوانی برخی به ظاهر تماشاگر تبدیل شده است.جایی دیگر نوشته ام که این گروه منتقد نما بصورت هدفمند سعی در تخریب استخوان خرد کرده های صحنه دارند.فرقی هم نمی کند دکتر رفیعی –استاد مرزبان-و اینبار بهمن خان فرمان آرا.
این افراد با ژست های منتقد مابانه ،کیفور از خواندن 4 ورق کتاب و افتخار به دیدن 5 نمایش نصقه و نیمه با الفاظی مثل خوشم نیامد-پادشاه لخت بود-سردستی بود –در نیامده بود-تپق می زدند –استرس داشتند و... شروع به نفرت پراکنی می کنند.
اثرات این همه به اصطلاح نقد و احساسات به زعم دوستان این میشود که تمرکز تماشاچیان به تپق جلب شود و از اصل ماجرا غافل شوند.اینطور شنیده ام که در صورت وفاداری کامل کارگردان به متن اصلی این اجرا تا 4 ساعت به طول می انجامید که با این وصف همین که با بضاعت فعلی، جان کلام به مخاطب میرسد و این گروه حرفه ای با پذیرفتن این ریسک خود را با شرایط ما وفق داده جای تشکر دارد.
باقی صحبت بماند برای جوابیه های بنده بر حمله های گروه منتقد نما!
رضا کیانیان: حرفه ای
، سیامک صفری:دوست داشتنی
، سهیلا رضوی:دقیق
، فرزین ... دیدن ادامه ›› صابونی:با تجربه
، هدایت هاشمی:آهسته و پیوسته
، احمد ساعتچیان:مقتدر
، امیررضا دلاوری:بمب انرژی
، بهناز جعفری:منظم
، علیرضا آرا:خوش استیل
، رضا مولایی:باور پذیر
، محمدرضا مالکی :موثر
و بهمن فرمان آرا:عزیز دل
مشاور کارگردان: حمید پور آذری:منتظر کار خودت می مانیم.