نمایش›مرگ فروشنده

lنمایش رو دیشب دیدم. نمی تونم بگم عالی بود ولی خیلی خوب. اجرای ی اثر غربی توی ایران همیشه برام جذابه. بخصوص ک قبلا متن انگلیسیش رو خونده بودم. وفاداری به متن زیاد بود و خیلی سعی شده بود تا فضای داستان همون طور ک توی اثر بوده روی صحنه بیاد. بازیا روان بود. هر چند اوائل کمی تصنعی بودن ولی هرچه جلوتر رفت. بازیگرا بهتر و بهتر شدن بخصوص آقای آذرنگ، ویلی. نمی دونم برای کسی ک متن رو قبلا نخونده بود این اثر چطور بود چون درک رفتارای ویلی بدون داشتن یک بکگروند از فضای داستان شاید کمی سخت باشه. هر چند دکور، و صداهای ذهن ویلی تا حد زیادی ب باز کردن قضیه و معمای رفتارای غیر طبیعی ویلی کمک زیادی کردن.
بازیا رو دوس داشتم. ویلی خیلی خوب کار شد. کاملا حس شکست، روبرو شدن با توهم هایی ک ی عمر خودش و بقیه رو باهاش گول زده بود، رو می شد توی حرکات و چهره اون دید. البته بقیه بازیگرا به اندازه آقای آذرنگ قوی نبودن. خانم ادبی شاید باید خیلی بیشتر در مورد نقششون کنککاش می کردن تا لیندای رنج کشیده، فریب خورده، تحقیر شده، فداکار و به نوع خودش متوهم رو زنده تر اجرا می کردن. ویلی مردی متوهم بود ک خودش و البته لیندا نقش بزرگی در دامن زدن به توهمش داشتن. ولی لیندای نمایش آقای برهانی اون قدر قوی نبود ک بشه این رو حس کرد.
اگرچه انتخاب آقای نوروزی برای این نقش خیلی مناسب بود ولی بازم جای کار داشت. ب نظرم خیلی قوی تر از این می شد این نقش رو ارائه کرد. بیف پسری بود ک قهرمانش رو از دست داده بود، پسری بود ک همه رویاهاش برای قهرمان شدن با دیدن دروغ پشت پرده پدرش به باد رفته بود. بیف با بیکاره و ولگرد شدن خودش از پدرش انتقام گرفته بود. این شخصیت می تونست خیلی قوی تر کار بشه، ژست های نوروزی خوب بود ولی دیالوگ ها اونقدر ک باید قوی نبود و با احساس انتقال داده نمی شد. البته جنس صدای آقای نوروزی خیلی به شخصیت بیف نزدیکه که شاید باید بیشتر از قابلیت هاشون بهره می گرفتن. فراموش نکنیم که تئاتر بیشتر با صداس ک حرف میزنه چون خیلی از حرکات چهره رو از فاصله زیاد نمیشه دید. این صدا و کلمات هستن ک به ببینده تئاتر کمک می کنن تا حسی ک توی چهره بازیگر هست رو درک کنن. من ... دیدن ادامه ›› ردیف اول بودم از نزدیک می تونستم خطوط چهره بیف رو ببینم، خشم و یاس توی نگاه و چهرش و اندک امیدی ک در یکی دو جا برقش توی چشمای بیف ظاهر شد رو می تونستم از نزدیک ببینم ولی اونایی ک ردیفای آخر یا توی بالکن بودن فقط با کلمات و صدای آقای نوروزی بود ک بیف رو می شناختن.
از بین نقشای فرعی نقش هاوارد رو خیلی دوست داشتم. ی مرد جوان پولدار کاملا واقع بین و کسب مسلک. هر چند ویلی سعی داشت هاوارد رو آدم بدی جلوه بده ولی من این حس رو نداشتم. هاوارد واقع بین بود و خیلی خوب می دونست ک کار ویلی تمومه. اون مردی بود ک د رگذشته مونده بود در همون دوران پدر هاوارد. در حالی ک هاوارد مال دنیای جدید بود دنیایی ک بیلی کاملا باهاش بیگانه بود و اصلا نمی خواست درکش کنه!
در کل، خیلی خوب بود. من ک شب ب یادماندنی رو تجربه کردم و فکر می کنم همه همین طور بودن. اینو از صدای کف زدنای جمعیت به راحتی می شد حس کرد!

مرگ فروشنده مرگ با شکوهی نبود.
فروشنده آرتور میلر انسانی است درگیر بحران زندگی توده وار.
فروشنده ی نادر برهانی مرند اما پیرمردی است سخت از کار افتاده،متوهم،و مستاصل.
شاید این هم از آن مشکلاتی باشد که راه حل ندارد.
نگریستن به مسائل غربی با عینک شرقی...بماند.
حمید آذرنگ در تمام مدت اجرا، جناب سرگرد شیرین زبان سریال شاهگوش را به یادم می آورد.
گاهی آن وسط های اجرا نگران می شدم نکند به لیندا بگوید:میدانی چیه اسد!!!
بازیها کاملاً ایرانی بود.شاید اگر به جای ویلی-بیف-چارلی-و لیندا بازیگران همدیگر را به اسم واقعی خود داریوش-رحیم-نسیم صدا می کردند نقش ... دیدن ادامه ›› ها باورپذیرتر بود.
مهم ترین بازیگر این نمایش هم یخچالی بود که بسیار خوب از عهده نقشش برآمده بود.المان زندگی مصرف زده و جامعه مدارشکل غربی بسیار خوب درآمده بود.
استفاده جالب کارگردان از یخچال در بیان سورئال رفت و آمدهای روح بیقرار نمایش جای تحسین دارد.
یک بار دیگر در سالهای نه چندان دور به تماشای این نمایش نشسته بودم و اگر اشتباه نکنم ایفاگر نقش فروشنده پیام دهکردی عزیز بود.
قوت صدا و فرم بازی پیام به شدت به نقش نزدیک بود .
البته آن کار هم مشکلات خودش را داشت که چون آن زمان تیوالی نبود که در آن بنویسیم ،زنجموره های خود را در راه پله قشقایی یا چهارسو سر دادیم و در افق محو شدیم.
به هر روی منتظر اجراهای بعدی گروه چیزی مشابه رومولوس هستیم.
شب به خیر...