من این نمایش رو به تازگی دیدم. چهارشنبه 20 فروردین 93. یک نمایش پر از اکت و تحرک. شاید در ظاهر برخی از دوستان فقط متوجه پوسته ظاهری داستان بشن و این نمایش رو فقط یک نمایش کمدی بدونن. ولی با کمی نگاه دقیق تر و نافذ تر می تونیم پی ببریم که نمایش به سادگی داره عدم رشد اجتماعی و فرهنگی جامعه ما رو ئر 50 سال اخیر حکایت می کنه. اتفاقاتی که دهه 30 توسط شعبون بی مخ و دارو دستش علیه مصدق رخ دادهة در اواخر دهه 80 هم توسط گروهی دیگر (چماق بدست امروزی) تو جامعه رخ می ده. اگه شعبون بی مخ ها سوگلی (اسم دیگه ای براش پیدا نکردم) داشتن ( مهوش و پریوش و ...)، امروز هم به شیوه دیگه . تحت عناوین دیگه این موضوع رو می بینیم.
خلاصه این نمایش محک کوچکی بود برای ارزیابی تحولاتی که در نیم قرن اخیر در جامعه مون صورت گرفته. (البته فقط در یک زاویه دید محدود به این موضوع پرداخته). نمایش یک طنز تلخ رو مقابل چشممون می ذاشت. شاید در طول اجرا می خندیدیم و لی واقعن برخی از این خنده ها، درد آور بود. فقر فرهنگی و اجتماعی کشور رو به خوبی نشون داد. جایگاه زن رو برای مرد ایرونی به خوبی نمایش داد. تعصابات حاکم بر افکار نسبت به زن و خیلی چیزهای دیگه.
دوستانی که می رن و این نمایش رو می بینن، خوب ببینن.
اما از سالن: دوستان بیام نسبت به شروع زمان نمایش متعهد باشیم. با حضور به موقع، اجازه بدیم که نمایش هم به موقع اجرا بشه. بیام هر گونه بهانه برای اجرای با تاخیر رو حذف کنیم. به حقوق هم احترام بذاریم و همدیگرو دوست داشته باشیم.
شاد باشید

سلام به دوستان تیوالی. من جمعه شب اجرای این نمایش رو دیدم.
در پایان ملموس ترین حس که داشتم، شبیه حس دیدن یک سریال تلویزیونی سبک که کارگردان با یک موضوع تکراری و بدون دید نو، پایان رو ارائه داده است. خوبه که در ساختار هنر نوآوری و تحرک ایجاد بشه، ولی قرار نیست این نوآوری به محتوا و مضمون آسیب بزنه. بازی خانم صدرایی زیبا و قوی بود. ولی کل نمایش حرفی برای گفتن نداشت. نکته مهم اینه که به نظر من در این نمایش آقای آقاخانی کمترین وقت و دقت رو برای متن به کار برده و می شه گفت انگار یک شبه متن نمایش رو نوشته. نوآوری در فرم و تحر فیزیکی وقتی به دل می شینه و جذاب میشه که با یک دید نو به موضوع اصلی نمایش هم پرداخته بشود. به هر حال دیدن این کار من و شاد نکرد.
به امید دیدن کارهای بهتر