”تئاتر مسئولیت شکستن سکوت مطلق” را میتوان ترکیبی هوشمندانه از مجموع نگرشهای سرآمد به روشهای اجرایی تئاتر دانست. جایی که مخاطب احساس میکند بخشی از نظریات قابل تأمل در باب شیوه های اجرا را یکباره روی صحنه میبیند.
ابتدا مخاطب با قاب هایی مواجه میشود که در عین روایت گری از توانایی جلب توجه و زیبایی بصری نیز برخوردارند. در ادامه با مفهوم حرکت توام با ضرباهنگ موسیقی و عدم نیاز به کلام برای انتقال معنا مواجه میشویم. بازیگران به خوبی از امکانات تصویری در فضای خالی استفاده میکنند. صحنه تا جای امکان خالیست و تنهایی نشانه هایی مفهومی و کاربردی از طراحی صحنه باقی مانده.
قابی که با نقشهای اسلیمی اش نمادی از سنت هاییست که میتواند شما را گرفتار زندانش کند. این در کنار بسیاری تمهیدات بصری دیگر که در کنار هم به یکدستی اثر گواهی میدهند.
میزانسن های هوشمندانه شما را در درک کاملتر از مضمون اثر کمک میکند. دیالوگ ها و البته تک گویی هایی که در عین ایجاز پر مغز هستند.
شما با تئاتری سر و کار دارید که تکلیفش را میداند
استفاده ی به جا، مفهومی و پیش برنده از امکانات صوتی، ویدئوپروجکشن و تصاویر.
ترکیبی از تجربه های تئاتری که به معنای واقعی شما را با تئاتر ... دیدن ادامه ›› آکادمیک رو به رو میکند.
”مسئولیت شکستن سکوت مطلق” شما را فریب نمیدهد و غرق در تصاویر و مفاهیمی نمیکند که خودش هم از آنها سردر نمی آورد.
در پایان با کمال احترام ترجیح میدهم دکتر مسعودی بیشتر بر روی صحنه ی تئاتر به تدریس بپردازند.