امشب به دیدن نمایش چشم بر هم زدن نشستم.اثری پر افت و خیز با تلاشی برای زنده کردن دهه زیر خاک رفته شصت.دهه ای که فقط از آن کارتون هایش باقی مانده.
گروه نمایش به حق در القای این امر موفق بوده اند.اثر از ساختاری فرمال در غالب روایتی آشنا تشکیل شده است ما همراه با آنها به سفر میرویم با آنها در دهه نگون بخت خود لحظه ای، فقط لحظه ای درنگ می کنیم و باز میگردیم به جهنم هر روزه خود و فقط حسرت ها میماند و نینزاز های سوخته ی کارتون ها.
بازیگران گروه همه در خدمت یکدیگر و ساختار حرکت میکنند و کسی سعی بر برتری بر دیگری ندارد و اگر چربشی هست فقط از سر تجربه است و ولاغیر.
آقای ایرانی نمایش شاید اگر نبود تلخی به کاممان مینشست و ایرانی است که مارا گاهی به بی خیالی میزند که مبادا بیشتر در درد نوستالژی خود فرو رویم. که به حق مهرداد مصطفوی که در نمایش گفتگوی فراریان بازی بی نقصش در خاطرم بود اینبار نیز از پس این نقش به خوبی بر آمده.
کارگردانی اثر نیز بسیار ویزه بود زحمت و تلاشش به چشم می آید.
به دوستان خود پیشنهاد دیدن این اثر را می دهم.