سلام.روزای سختی و پشت سر گذاشتین و لحظه های تلخ و شیرینی و با الکیها ساختین.ثانیه های ملسی که جدا از کار حرفه ای معنای کنار هم بودن و پای علاقه وایسادن و نشون میداد.نمیدونم چرا بعضیها از خندیدن تو صحنه ی تئاتر و سینما حس خوبی ندارن.نمیدونم چرا بعضیها تو نماهای خاکستری و سرد دنبال معنای هنر میگردن!
گاهی طنز میتونه صحنه های سخت و تاریک و با کمی ذوق و خلاقیت تبدیل به یه صحنه ی درگیر کننده و هیجان انگیز بکنه،طوری که از دیدنش خسته نشی.طوری که هم به لحاظ علمی و فنی و هم حسی و روانی لذت والایی بهت ببخشه.
وقتی دود سیگار آروم بالا میره و تو نور پروژکتورا محو میشه،یا وقتی در آخرین صحنه ی نمایش شعله ی کوچیک آتیش چشمم و خیره میکنه،و حتی وقتی حضور دو بازیساز که منو برای فهم شخصیتها یاری میده
دیده میشه، احساس میکنم خودم تمام صحنه هارو بازی کردم.
حس میکنم تو موقعیت نقشها قرار گرفتم واین درک درستی از روند داستان برام به وجود میاره.
آقای حیدری،گروه الک،کارتون در کنار تمام کمبودهای موقعیت بی نظیر بود.