96/11/14: یه نمایشایی هم هستن که موج هیجانات و احساسات درونی مخاطب رو شبیهه نوار قلب می کنن، یه جوری که رسماً با غلظت سروتونین سرم خونی آدم بازی میشه! در وهله اول با نمایشنامه جالب و قوی، در ادامه با کارگردانی حرفه ای، توجه به جزئیات، بازیگران خوب و تئاتری، میزانس های حساب شده، طراحی صحنه، نور، صدا، خلاقیت های اجرایی و و و. در واقع در چنین نمایش هایی تلاش بر این هست که یه جورایی از "صد در صد" امکانات هنری و اجرایی استفاده باشه که خب در نهایت هم منطقیه که با استقبال روبرو بشن و جوایز بگیرن و تقدیرها ازشون بشه و خلاصه. و این تقریباً تمام حس من پس از دیدن نمایش "صد در صد" بود که بی وقفه فوران کرد و نوشتم.
پی نوشت: خدایی بازی خانم ستاره پسیانی یه چندین درجه بهتر از آقای هوتن شکیبا بود. در هر حال به کل گروه خسته نباشید میگم.