نمایشی بسیار خوب ولی عالی نه

کارگردانی و بازی خوب آقای افشاریان، موسیقی، طراحی نور و از همه مهم تر طراحی صحنه رو دوست داشتم. هر چند که معتقدم بخشی که کنار دیوار اجرا شد هم می بایست از کادری در کف فضا در کنار دیوار با ابعادی بسیار کوچکتر استفاده میشد. در اون بخش علی از کادر رهایی پیدا نکرده بود بلکه اسیر کادر دیگری شده بود.
مهمترین دلیلی که اثر رو از عالی به بسیار خوب در ذهن من تنزل میده قابلیت پیش بینی پذیر بودن نمایشنامه بود. از دقایقی بعد از اجرا کاملا معلوم بود که مسیر نمایشنامه چه خواهد بود، حتی نوع و جنس کلی دیالوگ ها قابل پیش بینی بود. شاید توقع بالای من از نویسنده در اندازه آقای افشاریان باعث میشه که انتظار داشته باشم یه درد تکراری رو که خیلی از هم نسل های من تجربه کردن رو غیر تکراری تر از اثر موجود بیان کنن. البته باید بگم که بیشتر گفتگو ها و تک گویی های اثر رو دوست داشتم.
دوست جوانی که همراه من بود بعد دیدن اثر گفت داستان زیادی کلیشه ای بود. آدم ها این مدلی عاشق نمیشن، عاشق بشن ازدواج نمی کنن، ازدواج کنن در این شرایط بچه دار نمیشن. وقتی بهش گفتم آدم های هم نسل من هنوز همین قدر کلیشه ای زندگی می کنن فقط نگاهم کرد و سکوت کرد. و چه تفاوت معناداری بین این دو نسل رو لمس کردم دیشب.
نکته ای رو هم که لازم می دونم بهش اشاره کنم برخورد بسیار دوست داشتنی دستیاران کارگردان در اداره صحنه، پیش از اجرا و در زمان اجرا بود که با آرامش کامل میشد اثر رو دید.
در کل دیدن اثر رو توصیه می کنم.