اینکه جلوه های ویژه در سینمای ایران به سرعت رو به پیشرفت است نکته مثبتی است. در این فیلم هم به همین دلیل فضای مناسبی بر فیلم حاکم است. فیلم نامه ایده کلی مناسبی دارد اما در دادن ایده در جزئیات و اجرای جزئیات موفقیت قابل توجهی ندارد. چه در ایجاد هیجان در فضای فیلم و چه در تقابل احساسات انسانی عشق و عدالت با قدرت. بازی محمدزاده در حد فیلم نامه متوسط و بدون جزئیات است و بازی ایزدیار در یک کلام ضعیف است و هیچ نوسانی از هیجان، عشق و زیرکی مناسب و به جا در آن دیده نمی شود. در مقابل بازی محدود ستاره پسیانی توجه بسیار بیشتری را جلب می کند.
با توجه به محدودیت های شدید سانسور و رشد جلوه های ویژه، انتقال فضا به گذشته و یا مکان ها و زمان های خیالی ایده مناسبی است که در ان راحت تر به مناسبات انسانی و یا هیجانات از جنبه سرگرمی در جهت رونق سینما پرداخت.
به هر حال باید دیدن این فیلم را توصیه کرد.

و البته چه خوب است نمره دهی در سایت از 10 باشد و نمره منتقدان صاحب نظر یا نویسنگان تخصصی نیز در حد امکان ارایه گردد.