حتی یک دیالوگ اشتباه یا خارج از زمان خودش گفته نمیشه و این خیلی جالبه. شاید توی اجراهای دیگه هم این موضوع باشه ولی نقطه قوت ساخته های بابک قادری در مکالمات پینگ پنگیه. بازیگرای تعداد بالا که در یک آن مکالمه بین دو نفر با ورود نفر بعدی جهتش تغییر میکنه. حس سینوسی نمایش که لحظاتی شمارو خشمگین و ناراحت میکنه و چند دقیقا بعد ناباورانه به خودتون میاین و میبینین دارین قه قهه میزنین. انگار تماشاچی هم داره برای بابک قادری بازی میکنه. بازی بدون نقص بچه های این نمایش نشان تمرین خیلی زیاد قبل از اجرای اصلیه. واقعا یه سبک متفاوت از اجرا بدون حتی لحظه ای استراحت بازیگرا تا پایان. ریتم تندی که اجازه نگاه کردن به ساعت هم به کسی نمیده. جالب بود. خسته نباشید میگم