با توجه به وزن سنگین ایفای نقش و بازیگری در نمایشهای تکنفره، مبین سپاس زاده به خوبی از عهده ی این مهم برآمده و گفتگوی او با مخاطب ناپیدا طبیعی و واقعی می نمود. داستان نمایش با گامهای نسبتا کند و و اجزای کم تقریبا تا سه چهارم مدت نمایش حرف کمی برای گفتن داشت و نویسنده در یک چهارم انتهای نمایش به داستان ابعاد تازه تری را اضافه کرده و تماشاگر را به ادامه تماشای نمایش ترغیب می کند. اگرچه نویسنده احتمالا عامدا بخش مهمی از نمایش را به ابهام گذرانده ولی از آنجا که این بخش از اجزای کم و تا حدی دیالوگ های تکراری برخوردار بود فاقد عنصر ایجاد تمرکز یا به اصطلاح میخکوب کردن تماشاچی بر روی صندلی بود. افکتهای صدا و موسیقی نمایش بسیار مناسب و جذاب انتخاب و اجرا شد (به غیر از یکبار که صدا ظاهرا پخش نمی شد). در مجموع نمایش و داستان خوب ودلنشین بود.