در این نمایش فقط صحنه‌های معروفِ آن سه نمایشنامهٔ بزرگ به صورت نمادین به اجرا درآمده بود، بی‌آنکه پیوندی میان این صحنه‌ها برقرار یا نگاه تازه‌ای به آنها شود.
همچنین تأکید بیش از اندازه به بازی و نمادگرایی و نداشتن قصه باعث دور شدن بیننده و دلزدگی او از نمایش شده بود.