یادداشت کارگردان را خوانده بودم و اجرا را دیدم. شگفت زده شدم. از تحقیق و مطالعه ی درست گروه اجرایی در مورد تئاتر بکت گرفته تا آنچه نهایتا روی صحنه آمد. بکت این متن را در مقطعی نوشت که موضوع زمان، موضوع هایلایت شده ی تمام جهان بود. از طرفی هایزنبرگ از اصل عدم قطعیت حرف می زد و انیشتین مسأله ی دوقلوها را در نظریه ی نسبیتش مطرح می نمود.
قبض و بسط زمان، کلیدی ترین عنصر نهفته ی موجود در متن در انتظار گودوست که با یک فرم خلاقانه به روی صحنه آمد. پرده ی دوم بینظیر بود. همواره با خودم می گفتم که چطور می شود این متن را در شرایط فعلی با حوصله ی اندک مخاطب امروز به روی صحنه آورد. اما این گروه مخاطب را خنداند. به فکر فرو برد و حتی دچار احساسات اندوهگین کرد. تند و کند شدن های ریتم نمایش کاملا در خدمت عنصر کلیدی زمان در تئاتر بکت بود. و بازی هایی یکدست و چشمگیر با میزانسن هایی حساب شده، تمرین شده و دینامیک که یک لحظه هم چشم مخاطب را دچار کسالت و سکون نمی کرد. شتابزدگی در بیان برخی دیالوگها همانقدر درست کار می کرد که سکوت هایی ممتد در جاهایی دیگر.
امید به اجرای عموم نمایش و موفقیت های آینده ی این گروه اجرایی.

نظر کاربر آرمین اشبگ در رویداد پیشین نمایش « در انتظار گودو »