نمایش "نان" را دیدم، شروع جذابی داشت، دیالوگ های رگباری که بین بازیگران پرتعداد رد و بدل میشد چهار گوشم کرد.مدام به این فکر میکردم که چطور این جملات، به ذهن نویسنده خطور کرده اس؟ خلاقیت و هوش! چطور ممکن است این همه هماهنگی بین ۳۰ نفر بازیگر! و فکر کردم که چقدر خوب است هنرمندان هستند و مشکلات جامعه و مردم را در قالب چنین اثر هنری جذابی به نمایش میگذارند،به گونه ای که در عین حال که یک نمایش سرگرم کننده میبینی،به فکر فرو میروی و تا ساعتها به هدف کارگردان از ساخت این نمایش می‌اندیشی و دغدغه‌ی کارگردان دغدغه‌ی تو میشود! برداشت من :«نان» اصلیترین نیاز که اگر نباشد فرهنگ،انسانیت،ادب،رحم،نوع دوستی...همه و همه نخواهند بود...
در آخر از آقای کوشکی و همه ی عوامل این نمایش تشکر میکنم